Het wordt tijd om de eerste indrukken die Nairo­bi op ons gemaakt heeft met jul­lie te delen. Hele­maal onder­aan staan de foto’s die ik hier in enige orde zal beschrijven.

We zijn een aan­tal keer naar het arbore­tum geweest, een park met veel bomen waar ook aap­jes wonen. Dit arbore­tum is in 1907 aan­gelegd omdat er hout nodig was voor de spoor­li­jn (vooral om te sto­ken). Toen zijn er een aan­tal snel­groeiende exo­tis­che boom­soorten geplant. Het is nu uit­ge­breid met inheemse soorten. Vooral in het week­end is het koele groen een pop­u­laire bestem­ming voor de stadsbewoners.

De kerk die we bezocht hebben is Mavuno Down­town. De voor­ganger kon er maar moeil­ijk bij dat David de stri­jd opnam met de leeuwen en beren om een enkel schaap­je te bescher­men. Dit bracht hem tot een diepere ver­baz­ing: de witte mensen. “Ik heb geen prob­leem met witte mensen… maar jul­lie hebben een prob­leem! Als ik Dis­cov­ery Chan­nel aanzet, zie ik aller­lei mensen die voor hun lol achter krokodillen en slan­gen aan­ren­nen en met leeuwen knuffe­len. En dit zijn alle­maal witte mensen. Heb je ooit een zwart per­soon zoi­ets zien doen?”

Dat was dus wel heel-arisch. Zelf hebben wij de wilde dieren nog slechts in dode toe­s­tand bewon­derd. In het Nation­al Muse­um waren er veel opgezet, en een skelet van olifant Ahmed (waarover in de toekomst wellicht meer). Er was ook veel infor­matie over de geschiede­nis van Kenia. Voor een groot deel is dit gedom­i­neerd door de kolonisatie en de nasleep daar­van. Bij de aan­leg van de spoor­li­jn zijn veel immi­granten uit India gekomen. Deze mensen waren ook betrokken bij de stri­jd voor onafhanke­lijkheid. Een stri­jd die diplo­matiek was, maar uitein­delijk ook tot gewapend verzet heeft geleid.

Dit gewapende verzet wordt her­dacht met het stand­beeld van Kimathi, een lei­der van de Mau Mau beweg­ing. Dit staat er nog maar een paar jaar, en het is een teken van een omslag in de mening over de Mau Mau. Voor meer hierover raad ik het boek Britain’s Gulag aan, van Car­o­line Elkins.

We hebben nog meer geschiede­nis gezien in het Nation­al Archive, zijn op een toeris­ten­markt beland, en hebben genoten van de reg­gae-muziek in de bus. De laat­ste foto is van het ‘plein­t­je’ tegen­over onze com­pound. Hier aten wij vaak, bij de rode para­sols. Het was erg duur, en aan de auto’s zie je al dat hier alleen maar rijke mensen kwa­men. Maar ja, we zijn geen stu­den­ten meer dus het wordt tijd dat we ons ook eens gaan oriën­teren op de hummer-markt…

We zijn inmid­dels naar Nanyu­ki gereisd, waar we ons hopen te neste­len voor de komende 3 maan­den. We zullen wel regel­matig heen en weer gaan naar Nairo­bi, zoals bijvoor­beeld vol­gende week alweer voor een hele week. Dit omdat het hoofd­kan­toor van ACT daar is, en in het alge­meen de hoofd­kan­toren waar Fred­dy nog mensen gaat interviewen.

“Sawa, sawa” (good, good) dus, so far!