Een ecodorp in een nieuw­bouwwijk, je moet er maar op komen. Lev­en in har­monie met de natu­ur ter­wi­jl je een paar rijt­jes huizen uit de grond stampt, ziet u het voor zich?

Vanu­it onze ach­ter­deur stap­pen Y. en ik de mod­der in. Zuiderveld ligt mid­denin de komk­lei, een dras­sig gebied dat vanouds gebruikt werd voor land­bouw. Pas nu de won­ing­nood oploopt, brei­dt de stad zich ook hier uit. De bodem protes­teert heftig, loopt vol met water en heeft al menig laars buit­ge­maakt. Voor de bouw zijn grote ladin­gen zand nodig.

Y. vin­dt het prachtig, de vrachtauto’s en graaf­ma­chines. Gefasci­neerd kijkt hij hoe een heftruck een grote met­al­en plaat ver­plaatst. De grond dre­unt onder onze voeten als de plaat neerkomt. Het doet me denken aan de nieuwe BBC doc­u­men­taire over Stone­henge. Hakken, graven, slepen en bouwen zit in ons bloed; de man in de heftruck doet zijn vooroud­ers eer aan.

Nieuw­bouw is niets nieuws. In Schot­land hebben we een paar jaar gele­den Skara Brae bezocht, een dor­p­je uit de steen­ti­jd (zo’n 5000 jaar gele­den). Kleine huizen, dicht bij elka­ar. Een veilige plek, droog en warm. Mensen om je heen, kinderen om mee te spe­len. Dat is waarom we met z’n allen hier wonen, in de nieuwbouwwijk.

Y. en ik lopen de straat uit, in de richt­ing van het park. In de smalle strook gras tussen de snel­weg en het bouwter­rein schi­et een haas weg. Kraaien scheren over, op zoek naar voed­sel. Ik vraag het me opeens af: Waarom kun­nen wij mensen geen genoe­gen nemen met een hazen­leger, of een nest hoog in de boom?

Ik weet niet wat de kraaien denken, en ik weet niet waar de haas heen rent. Ik hoop dat ze over een tijd­je de weg weten te vin­den naar de grote tuin van het ecodorp. En dat ze ons zullen bli­jven herin­neren aan wat we zijn kwi­jt­ger­aakt, als de open­gereten aarde langza­am weer heelt.