Het licht staat altijd aan. De kerstboom in het winkelcentrum, de laptop op mijn bureau. Maar vanavond laat ik de lichten uit en ga ik op bezoek bij het donker. Zelfs de maan laat zich deze nacht niet zien.
Donker.
Een ongemakkelijk woord. Een woord dat wacht op Licht. Weg met de duisternis van onze onwetenheid en slechtheid. De Verlichting heeft ons leren nadenken. Maar weldenkende, nuchtere mensen begrijpen niet dat de realiteit je teveel kan worden. Ze weten niet meer hoe ze groeiden in de donkere baarmoeder.
Laat het licht eens uit.
Zonder scherm om het meedogenloze wereldnieuws op te zien, kun je het even vergeten. Zonder op jacht te zijn naar oplossingen, kun je even stilstaan. Als het straks weer licht wordt, wat wil je dan zien? In wat voor wereld wil je leven? Stilstaan bij je verlangens is wat mensen traditioneel deden tijdens de nieuwe maan.
Misschien hoor je zachte muziek. Het “lied van liefde dat ons uit het doolhof leidt“1, het “liedje van verlangen naar een ander land“2. Laat het in je groeien. Laat de tv nog even uit. Een zaadje heeft tijd nodig om te ontkiemen en zich langzaam naar boven te duwen. Voorzichtig spreidt het zijn worteltjes door de donkere aarde.
Eenmaal boven de grond, in de “realiteit”, lijkt je droom nietig; een zaailing die je met een handgebaar uit de grond trekt. Maar kijk eens om je heen. Een voor een komen de groene scheutjes naar boven. Een zee van verlangen, een machtig bos. Met onze intenties als gids, kunnen we de wereld veranderen.3
Het groeit in het donker. Het begint met de vraag: “Wat wil ik?” “Wat wil God?” “Wat wil de aarde?” zoals Eisenstein schrijft.1 Deze komende nacht is de maan donker. Een goed moment om ons verlangen op te zoeken.
Voor de inspiratie voor dit stuk wil ik P. bedanken voor het vertellen over Joanna Macy en Active Hope. Hij is een van onze toekomstige medebewoners op Zuiderveld.
Voetnoten
- Charles Eisenstein, Climate: A New Story (2018)
- Elly Zuiderveld-Nieman: “Dat is dat liedje van verlangen, naar een ander land. Een liedje van verlangen, naar de overkant. Het is haast niet te vangen, ik kan er ook niet bij. Dat liedje van verlangen diep in mij.”
- Dit staat in een boek dat ik nog moet lezen: Joanna Macy, Actieve Hoop (2016)
- Ook mooi: De Nacht van de Nacht.
Wat leuk dat je nu al geinspireerd wordt door iemand uit je nieuwe woonplek in Nijmegen. Dat boek Actieve Hoop lijkt mij inderdaad de moeite waard, net even opgezocht. Al blijkt ook hier het maakbaarheidsdenken onuitroeibaar. Maar liever actieve dan passieve hoop. Want iedereen moet leren de chaos onder ogen te zien zonder gek te worden, inderdaad. Daar ging de preek bij Hour of Power ook over vanochtend, n.a.v. 2 Sam 12: 13–25 David die z’n kindje verloor. Niet ‘positive thinking’, dat is naief, want de ellende en teleurstelling is er wel degelijk. Niet doen alsof er niets aan de hand is. Maar wel: ’ possibility thinking’, met het PaasEvangelie is de eerste stap gezet naar een nieuwe werkelijkheid.