De maan staat uit

Het licht staat alti­jd aan. De ker­st­boom in het winkel­cen­trum, de lap­top op mijn bureau. Maar vanavond laat ik de licht­en uit en ga ik op bezoek bij het donker. Zelfs de maan laat zich deze nacht niet zien.

Donker.

Een onge­makke­lijk woord. Een woord dat wacht op Licht. Weg met de duis­ter­n­is van onze onweten­heid en slechtheid. De Ver­licht­ing heeft ons leren nadenken. Maar weldenk­ende, nuchtere mensen begri­jpen niet dat de realiteit je teveel kan wor­den. Ze weten niet meer hoe ze groei­den in de donkere baarmoeder.

Laat het licht eens uit.

Zon­der scherm om het mee­do­gen­loze wereld­nieuws op te zien, kun je het even ver­geten. Zon­der op jacht te zijn naar oplossin­gen, kun je even stil­staan. Als het straks weer licht wordt, wat wil je dan zien? In wat voor wereld wil je lev­en? Stil­staan bij je ver­lan­gens is wat mensen tra­di­tion­eel deden tij­dens de nieuwe maan.

Miss­chien hoor je zachte muziek. Het “lied van liefde dat ons uit het dool­hof lei­dt“1, het “lied­je van ver­lan­gen naar een ander land“2. Laat het in je groeien. Laat de tv nog even uit. Een zaad­je heeft tijd nodig om te ontkiemen en zich langza­am naar boven te duwen. Voorzichtig sprei­dt het zijn wortelt­jes door de donkere aarde.

Een­maal boven de grond, in de “realiteit”, lijkt je droom nietig; een zaail­ing die je met een handge­baar uit de grond trekt. Maar kijk eens om je heen. Een voor een komen de groene scheut­jes naar boven. Een zee van ver­lan­gen, een machtig bos. Met onze inten­ties als gids, kun­nen we de wereld veran­deren.3

Het groeit in het donker. Het begint met de vraag: “Wat wil ik?” “Wat wil God?” “Wat wil de aarde?” zoals Eisen­stein schri­jft.1 Deze komende nacht is de maan donker. Een goed moment om ons ver­lan­gen op te zoeken.

Voor de inspi­ratie voor dit stuk wil ik P. bedanken voor het vertellen over Joan­na Macy en Active Hope. Hij is een van onze toekom­stige mede­be­won­ers op Zuiderveld. 

Voet­noten

  1. Charles Eisen­stein, Cli­mate: A New Sto­ry (2018)
  2. Elly Zuiderveld-Nie­man: “Dat is dat lied­je van ver­lan­gen, naar een ander land. Een lied­je van ver­lan­gen, naar de overkant. Het is haast niet te van­gen, ik kan er ook niet bij. Dat lied­je van ver­lan­gen diep in mij.”
  3. Dit staat in een boek dat ik nog moet lezen: Joan­na Macy, Actieve Hoop (2016)
  4. Ook mooi: De Nacht van de Nacht.

Reacties

  1. Wat leuk dat je nu al gein­spireerd wordt door iemand uit je nieuwe woon­plek in Nijmegen. Dat boek Actieve Hoop lijkt mij inder­daad de moeite waard, net even opge­zocht. Al blijkt ook hier het maak­baarhei­ds­denken onu­itroeibaar. Maar liev­er actieve dan passieve hoop. Want iedereen moet leren de chaos onder ogen te zien zon­der gek te wor­den, inder­daad. Daar ging de preek bij Hour of Pow­er ook over vanocht­end, n.a.v. 2 Sam 12: 13–25 David die z’n kind­je ver­loor. Niet ‘pos­i­tive think­ing’, dat is naief, want de ellende en teleurstelling is er wel degelijk. Niet doen alsof er niets aan de hand is. Maar wel: ’ pos­si­bil­i­ty think­ing’, met het Paa­sE­van­gelie is de eerste stap gezet naar een nieuwe werkelijkheid.

Reageren is niet mogelijk.