“Kijk, pad­den­stoe­len!” Het kleine huu­rautoot­je komt met piepende ban­den tot stil­stand. De ver­huis­dozen schuiv­en ver­vaar­lijk, maar we weten ons er tusse­nu­it te wrin­gen. Fred­dy zit al op zijn knieën aan de voet van een eeuwe­noude den­nen­boom. Over­al waar we kijken, zien we pad­den­stoe­len opduiken tussen de afgevallen naalden en bladeren.

We zijn mid­denin de bossen van Berk­shire. De ver­huis­dozen hebben we een min­u­ut gele­den opge­haald bij iemand die ze tweede­hands aan­bood. Hij woont op een land­goed dat zo te zien is omge­bouwd tot lus­to­ord voor welgestelde pen­sion­ado’s. We weten vrij zek­er dat we de pad­den­stoe­len niet mogen plukken, maar Fred­dy neemt er toch een paar mee om ze thuis te determineren.

Met pad­den­stoe­len, ver­huis­dozen en een mod­derig jonget­je komen we weer thuis. De eerste stap naar ons vertrek uit het Verenigd Koninkrijk is genomen. We wonen al vanaf 2012 in dit land, en tweeën­half jaar gele­den streken we neer in Read­ing. De plek waar Y. is geboren, en waar hij inmid­dels ent­hou­si­ast meespeelt op de nurs­ery. Zelf heb ik hier de stap gemaakt naar een baan als vri­jwilliger­scoör­di­na­tor, waar ik me als een vis in het water voel. We gaan het alle­maal weer achter­lat­en. Een lastig afscheid, maar er zijn veel mooie din­gen die we meenemen.

Onze smalle Vic­to­ri­aanse tuin, met de grote wilg als wachter aan de waterkant, voelde vanaf het begin als een plek waar we thuis zijn.

De riv­i­er stroomt langs onze tuin, en neemt je mee naar de Thames. Maar dat is vooral Freddy’s habi­tat, als hij er met de kano op uit gaat.

Zelf loop ik met Y. stroomop­waarts, waar de riv­i­er langs het park komt. Ein­de­loos stru­inen we hier rond. We zijn deel gewor­den van deze plek. De bra­men­stru­ik op de hoek, waar we de hele zomer van kon­den plukken; de eksters die zoals alti­jd ruz­iënd opvliegen; de para­sol­boom die zulke mooie herf­st­bladeren heeft.

Een zon schilderen tij­dens de zon­newende op 20 juni.

Samen met een vriendin die ook een klein kind­je heeft, hebben we de seizoe­nen gemar­keerd. Sim­pele woor­den om stil te staan bij de hart­stochtelijke groei in de lente, de weelde van de zomer, en het langzame afster­ven in de herfst.

In het Verenigd Koninkrijk hebben we ken­nis gemaakt met beweg­in­gen als Dark Moun­tain en Extinc­tion Rebel­lion. Een luis­ter­tip is deze pod­cast (van Nomad, een groep­je the­olo­gen) waarin Gail Brad­brook, mede-oprichter van Extinc­tion Rebel­lion, aan het woord komt.

Dankz­ij Freddy’s inspan­nin­gen in de volk­s­tu­in eten we wat het seizoen voor ons in pet­to heeft. Sinds kort is Fred­dy ook een pad­den­stoe­len speur­der. Hij heeft al een paar heer­lijke eet­bare pad­den­stoe­len gevon­den. De exem­plaren die hij tij­dens expe­di­tie ver­huis­doos vond, kon hij helaas niet met zek­er­heid veilig verklaren.

Kun je een gevoel van geworteld­heid meen­e­men naar een andere plek?

De riv­i­er stroomt verder.

Onze vol­gende stop is het ecodorp Zuiderveld, in Nijmegen-Noord. We hopen hier eind decem­ber heen te ver­huizen, dus we hebben nog alle tijd om onze dozen in te pakken. Tij­dens het opruimen vind ik een ver­jaardagskaart­je van vorig jaar. Er staat een gedicht van Con­fu­cius op:

De loop van het water.

Ik volg de loop van het water. Ik zit stil, doe niets.

De lente komt en het gras groeit vanzelf.