Zondag 27 januari 2019: ik ben er nog niet uit of het de zwaarste of de mooiste dag van mijn leven was. Misschien wel allebei. Hoe dan ook, aan het einde van de dag had de planeet er een schattig hoopje mens bij, en wij een zoon (Op deze website blijft hij anoniem om te voorkomen dat deze praatjes van zijn moeder later opduiken in Google).
Zwaar en mooi als de dag was, achteraf gezien was het ook de laatste dag van mijn vrije bestaan.
Poepen of stofzuigen
Als ik al nadacht over het leven met een baby, dacht ik eigenlijk dat het ongeveer net zo zou zijn als tijdens de zwangerschap. Toen had ik Y. altijd bij me, en ik bepaalde of we gingen fietsen, sporten, stofzuigen, of na een dag werken nog snel even de supermarkt indoken. Mijn voorstellingsvermogen kwam niet veel verder dan dat ik de fiets zou inruilen voor een wandelwagen in de bus. O heerlijke naïviteit… Nu Y. zijn entree in de wereld heeft gemaakt, zijn we nog steeds altijd samen, maar de rollen zijn grondig omgedraaid. Hij bepaalt waar de prioriteiten liggen, en na drinken, poepen en nieuwsgierig rondkijken (wat blijkbaar alleen kan op de arm van een volwassene), bungelt ‘slaap voor mijn ouders’ ver onderaan dat lijstje. Heb ik ooit iets gezegd over baby’s als verlichte zielen zonder ego?
Doel van welk leven?
De kleine dictator heeft natuurlijk alle recht op onze tijd en aandacht, onze knuffels, kusjes en moedermelk. En het voordeel is dat ik mijn eigen to do lijstjes bij het oud papier kan gooien en me de komende jaren ook niet meer druk hoef te maken over het doel van mijn leven. Als het me af en toe teveel wordt tijdens een slapeloze nacht of als ik in wanhoop rondkijk naar stapels afwas, de vieze kattenbak, en duizend andere klusjes die ik anders ‘even’ zou doen, weet ik dat we een team zijn en samen alles voor elkaar krijgen: Freddy (luiers, troosten, koken, schoonmaken, etc. etc.) Y. (glimlachjes, dutjes, algemene schattigheid) en ik (voeden, eten, blogs typen?). Alle kaartjes, bezoekjes en cadeautjes zorgen voor een feestelijke noot die ook goed is voor ons moreel.
Wekelijks brood
Voor mijn gevoel was de bevalling pas echt klaar toen Y. en ik afgelopen zondag in de kerk waren. Een paar weken geleden kon ik over mijn enorme buik heen nog net communie ontvangen, en nu werd Y. begroet door al die lieve mensen die zo lang naar hem hebben uitgekeken. Natuurlijk sliep hij overal doorheen, want de liturgie was voor hem net zo vertrouwd als voor mij. De woorden die altijd in mijn buik vibreerden, klonken nu overal om hem heen: “Though we are many, we are one body, because we all share in one bread”.
Het is een avontuur waar ik nietsvermoedend aan begonnen ben. Maar ik doe het niet alleen.
Ik ben vroeger ook een tijdje kind geweest, maar kan me niet herinneren dat ik toen de regie in handen had. (laatste weken gaat het beter) Maar als moeder voel je dat dus ook niet. Hm, waar is de regie gebleven?
Hey Maaike,
Welkom in de wereld van het moeder-zijn :) toen ik van de week bijna ontplofte omdat ik nergens aan toe kom heb ik de draagdoek herontdekt… J. Heeft heerlijk 2 uur in de draagdoek geslapen terwijl ik lekker van alles kon doen, eindelijk :) succes ermee en geniet ervan, voor je t weet slaapt hij 2x per dag een paar uur en heb je je handen weer een beetje vrij ;)
Wat herkenbaar, tot en met het weggooien van to do lijstjes en het doorslapen van I. in de kerk. Af en toe probeer ik stiekem iets te combineren zoals het voeden van I. en het lezen van jouw blog…dan is er toch nog enige regie voor mijn gevoel :)