Het baby’tje in mijn buik begint zich steeds meer te roeren. Gis­teren had­den we de 20-weken scan, waar ik erg naar had uit­gekeken. Alles zag er goed uit, dus we zijn heel blij. De fase van het inslaan van baby-spullen dient zich nu vanzelf aan, door­dat we van alle kan­ten din­gen kri­j­gen aange­bo­den. Advies in de vorm van boeken valt hier ook onder. Zo heb ik nu alles geleerd over de ontwik­kel­ing van baby’s (en de frus­traties van moed­ers) uit het boek “Oei, ik groei!”. Één pas­sage uit het boek vind ik opval­lend genoeg om hier te delen:

Hij [de baby tot 5 weken oud] kan nog geen onder­scheid mak­en tussen dat­gene wat zijn zin­tu­igen hem vertellen over zijn omgev­ing en wat ze hem vertellen over zijn lichaam. Voor hém zijn de buiten­wereld en zijn lijf­je één. Wat buiten gebeurt, gebeurt in zijn lijf­je. En wat zijn lijf­je voelt, voelt alles en iedereen. De wereld verveelt zich. De wereld is hon­gerig, warm, nat, moe of lekker.

Toegegeven, ik weet nog niet veel over baby’s, maar Boed­dhis­tis­che wijsheid had ik toch niet direct verwacht in deze kleine hoop­jes lev­en. Jezelf één weten en voe­len met alles dat bestaat, is in veel Oost­erse reli­gies het hoog­ste dat je kunt bereiken. Zoals Thich Nhat Hanh zegt: “We kun­nen niet op onszelf zijn. We moeten interz­i­jn met alle andere dingen.”

Hart buiten ons lichaam

Een baby die nog niet geboren is, is nog geen zelf­s­tandig wezen. Als het hart van de moed­er ophoudt met klop­pen, is het met de baby ook snel gedaan. Thich Nhat Hanh noemt de zon als voor­beeld van een ‘hart buiten ons lichaam’: we zijn er net zo afhanke­lijk van als de baby in mijn buik nu is van mij.

Ik heb dit alti­jd een heel mooi con­cept gevon­den. In de zomer heb ik de biografie van Alexan­der von Hum­boldt gelezen (om maar even aan te geven dat ik ook nog boeken lees die niet over baby’s gaan — en oom Jan, bedankt voor de tip). Hij was de eerste West­erse weten­schap­per die de natu­ur zag als een com­plex web van lev­en, een organ­isme waarin alles met elka­ar samen­hangt. En waarin de mens een onderdeel is dat zijn plaats niet meer weet. Hum­boldt uitte ste­vige kri­tiek op de Spaanse kolo­niale over­heid, die in Zuid-Ameri­ka zow­el de bevolk­ing als de natu­ur uit­buitte en te gronde richtte, iets dat alti­jd samen opgaat. Twee­hon­derd jaar lat­er lijkt het wel alsof dit kolo­niale virus alleen maar aan kracht heeft toegenomen.

We zijn meer dan we denken

Joan­na Macy beschri­jft het als vol­gt: (Mijn vertaling)

De cri­sis die onze pla­neet bedreigt, of je nu naar de mil­i­taire, ecol­o­gis­che of sociale aspecten kijkt, komt voort uit een dis­func­tion­eel en pathol­o­gisch begrip van het zelf. Het komt voort uit een mis­vat­ting over onze plaats in de orde der din­gen. Het is de illusie dat het zelf zo afgeschei­den en breek­baar is dat we haar gren­zen moeten afbak­e­nen en verdedi­gen; dat het zo klein en zo behoeftig is dat we steeds maar meer nodig hebben en ein­de­loos con­sumeren; en dat we als indi­viduen, bedri­jven, nati­es­tat­en of soort immuun kun­nen zijn voor wat we andere wezens aandoen.

Het medici­jn tegen onze heb­berigheid, die de ocea­nen veran­dert in zeeën van afval, en miljoe­nen dieren vero­ordeelt tot een ellendig lev­en in de veein­dus­trie, is sim­pel: kijk eens om je heen! We zijn deel van een schit­terend geheel, en door goed om te gaan met de wereld, zor­gen we voor onszelf.

Zouden we onze ultieme zelf-real­isatie dan als baby al bereikt hebben, en is alles wat daar­na komt (je hoofd optillen, lopen, school, blogs schri­jven) een jam­mer­lijke afta­kel­ing van deze per­fecte staat van zijn? Je zou het haast denken. Maar toch ben ik blij dat ik al deze stap­pen gemaakt heb, zodat ik nu boeken kan lezen en bijvoor­beeld kan geni­eten van dit schit­terende gedicht van Tagore:

The same stream of life that runs
through my veins night and day runs
through the world and dances in rhyth­mic measures.

It is the same life that shoots in joy
through the dust of the earth in num­ber­less blades of grass and
breaks into tumul­tuous waves of leaves and flowers.

It is the same life that is rocked in the ocean-creadle
of birth and of death, in ebb and in flow.

I feel my limbs are made glo­ri­ous by the touch of this world
of life. And my pride is from the life-throb of ages
danc­ing in my blood this moment.

Rabindranath Tagore (1861 — 1941)

Bron­nen:

• Het­ty van de Rijt en Frans X. Plooij, Oei, ik groei!
• Thich Nath Hanh, Peace is every step
• Andrea Wulf, The inven­tion of Nature: The adven­tures of Alexan­der von Humboldt
• Joan­na Macy, essay in Spir­i­tu­al Ecol­o­gy — the Cry of the Earth