Even lijkt het niet meer dan een vervallen zwembadje met viezig groen water. Maar dan zie ik een grote bubbel aan de oppervlakte komen, en even verderop nog een. We zijn in Bath, een stad in Zuid-West Engeland, waar een hete bron het middelpunt is van een oud complex van Romeinse baden.
Net als in de tijd van de Romeinen kun je de bron wel bekijken, maar niet aanraken. Door de openingen in de muur stonden mensen vol ontzag te staren naar het opborrelende water. Dat deden ze al lang voordat de Romeinen de Britse eilanden binnenvielen en de bron indamden. Helaas is er van die tijd weinig tastbaars meer over in Bath — de Keltische druïden vormden een bedreiging voor de macht van Rome en hun cultuur is door de Romeinen zo goed als uitgeroeid.
Zwaveldamp en Koning Arthur
Op de plek waar het water zich in een overloop stort, voel je de warme stoom en de zwaveldamp in je gezicht slaan. Deze plek ademt gevaar, en de meeste bezoekers in de oudheid riepen de godin van de bron dan ook aan om onrecht te vergelden. Als we een paar dagen later Glastonbury bezoeken, vinden we weer een bron, maar de sfeer op deze plek is compleet anders. Het water dartelt en meandert door een prachtige tuin en is zo koud dat het pijn doet aan mijn voeten. De plek waar we zijn heet Chalice Well. Het is een bron met ijzerhoudend water die al eeuwenlang een rol speelt in legendes rondom Jozef van Arimathea en Koning Arthur.
Vrouwelijke energie
Zolang er mensen zijn, hebben ze dit soort bijzondere natuurverschijnselen geduid als een poort tot de spirituele wereld, een plek waar de zichtbare en onzichtbare werkelijkheid elkaar raken. De aarde wordt meestal gezien als het vrouwelijke aspect van de natuur, tegenover de hemel als mannelijk element. Water dat spontaan uit de aarde opwelt, is dan ook een symbool van de baarmoeder, de bron van het leven.
Tranen in de woestijn
Middenin de hittegolf die het hele noordelijke halfrond in een houdgreep heeft, is het koele water van Chalice Well een belofte. Het geklater vertelt over de gulheid van de aarde, de gulheid van God, die geeft en vergeeft, ook nu wij met ons allen ons klimaat en daarmee onze planeet aan het afbreken zijn. Dan denk ik vooral aan de mensen die het slachtoffer zijn van droogte, hitte en andere catastrofes. En aan het verhaal van Hagar (Genesis / Islamitische overlevering), waar de tranen van een kind een bron tevoorschijn riepen.
De geest van het dal is onsterfelijk.
We noemen haar de geheimzinnige vrouw, kwetsbaar en teder.
Haar vinden, is als het bereiken van de bron van hemel en aarde.
Verborgen achter ragfijne draden,
we kennen slechts een glimp van haar bestaan.
Toch kunnen we er oneindig van genieten.
Foto Roman Baths: Andrew Dunn, foto Chalice Well: Rob Purvis / Chalice Well Gardens / CC BY-SA 2.0
