Aarze­lend sta ik voor het koel­vak in de super­markt. Als plan­taardi­ge eter loop ik meestal met een vaart­je langs de zuiv­e­lafdel­ing, maar van­daag wijk ik af van mijn gewone rond­je. Ik bek­ijk de ver­schil­lende soorten yoghurt. Biol­o­gisch, natu­urlijk. Hmm, bosbessen.

Deze excur­sie, nu meer dan een maand gele­den, is deel van een ver­haal dat begon met twee streep­jes op een zwanger­schap­stest. Fred­dy en ik verwacht­en een kind­je! Behalve bli­jd­schap en wat mis­selijkheid zorgde dit bij mij ook voor een hoop onzek­er­heid over mijn dieet. Ik had alti­jd het gevoel dat ik gezond at, sim­pel­weg door veel groen­ten en peulen te eten en vit­a­mine B12 te slikken. Maar zou het ook genoeg zijn voor een groeiende foetus?

Bij de Veg­an Soci­ety vond ik een goed overzicht van een diëtist. Maar toen ik het gedeelte over jodi­um las, sloeg de paniek pas goed toe. Jodi­um speelt een belan­grijke rol in de ontwik­kel­ing van baby­herse­nen. Blijk­baar moest ik hier een sup­ple­ment voor nemen – Jozo zout ken­nen ze niet in het Verenigd Koninkrijk. Jodi­um wordt wel aan koeien gegeven en zit daar­door vooral in melk.

Ik kwam erachter dat jodi­um in het sup­ple­ment zat dat we tot nu toe alti­jd namen, maar waar we net mee gestopt waren. Dus het was zaak om die weer te bestellen. Ik wilde niet afwacht­en tot we de nieuwe pillen in huis had­den en zo kwam ik dus op de zuiv­e­lafdel­ing terecht. Inmid­dels is mijn voed­sel­stress weer onder con­t­role. Naast het sup­ple­ment eet ik wat meer vol­gens het ‘veg­an food­ie’ boek­je: tofu, chi­aza­ad, boerenkool, walnoten.

De per­soon die geen last heeft van paniek, is natu­urlijk het kleine wezen­t­je in mijn buik. Tij­dens de echo zagen we haar/hem rustig rond­dob­beren in het vrucht­wa­ter, dat zwart oplichtte op het scherm. Het donkere water is waar vol­gens de meeste ontstaans­mythes de wereld begon. Het is de plek waar din­gen kun­nen groeien, ongesto­ord door de druk­te om hen heen.

Gis­teren waren we in Med­way voor de Walk for Peace en een maalti­jd met vrien­den. Goed nieuws wordt steeds beter als je het deelt, dat was mijn ervar­ing toen ik over mijn zwanger­schap vertelde aan de mensen die ik zie als mijn spir­ituele fam­i­lie. De mens die groeit in mijn buik, zet alles in een ander per­spec­tief. Het lev­en vin­dt een weg, vak­er ondanks dan dankz­ij onze pogin­gen om alles per­fect te doen.