Zaterdag vierden we Sinterklaas bij Peter. Peter komt oorspronkelijk uit NL, maar woont al jaren in Engeland waar hij inmiddels gelukkig is getrouwd met de Britse Susan. Ze hebben twee wonderschone dochters van 5 en 1 die net als vorig jaar liedjes zongen voor Sinterklaas en hun schoen hebben gezet. De oudste heet Sophie, een ernstig, bedeesd maar vrolijk kind, en de jongste heet Mary, de keizerin van de kinderstoel. Het gezelschap telde ook een vriendin van het gezin, Lora. Ze heeft haar twee kinderen meegenomen: Henry een druk kereltje van 6 die ons bezweert dat hij vorig jaar sinterklaas heeft gehoord, en ongedurig rondrent; en Emma, een dun verstandig meisje van 8 met lang blond haar die toch een beetje gespannen is.
Iedereen heeft zin in het feest van de goedheiligman. Lora heeft wat hapjes gemaakt en ook Susans oven zit vol met lekkers voor de lunch. Peter had in België een Sinterklaas van chocolade gekocht, waar Mary schaterlachend naar zit te wijzen. Sophie heeft in het geniep met haar moeder een sinterklaas kostuum gemaakt, compleet met mijter en baard, ze is zich met papa aan het verkleden in de kelder. En dit jaar zou er een echte Zwarte Piet komen. Kijk daar zie ik een schaduw, en er komen al zwarte vingertjes door de brievenbus!
Opeens gebeuren er allemaal dingen tegelijkertijd. Zwarte Piet komt de gang binnengelopen, vol ongeloof aangestaard door Henry en Emma. Triomfantelijk wordt het verklede heilige kind in het midden neergezet, die bij het zien van Zwarte Piet op haar beurt de schrik van haar leven beleeft. Haar mijtertje valt af en ze begint luidkeels te huilen in haar pluizige baard, haar jonge zusje aanstekend met haar onmetelijke angst. Ook de stoere Henry en de verstandige Emma zijn nergens te bekennen, ze schuilen achter de wollen trui van hun moeder die zelf vol ongeloof een hand voor haar mond heeft geslagen.
Ik heb cadeautjes meegenomen, probeert Zwarte Piet door het gekrijs heen, maar spoedt zich even later naar de badkamer om het zwart van z’n gezicht te wassen. Nu de boeman weg is komt het gehuil langzaam tot bedaren al moeten Peter en Susan er hard voor werken. Voorzichtig verschijnen er twee bange gezichtjes achter Lora’s trui. Het is duidelijk, Zwarte Piet is stom en Sinterklaas is goed. Om dit duidelijk te maken pakt Sophie ernstig haar stafje weer op en maakt alsnog een waardig entree, onder eerbetuiging van de andere kinderen. De volwassenen slaken een zucht van verlichting.
Zwarte piet komt even later met een wit gezicht binnen, alleen haar oren en nek zijn nog wat zwart. De maaltijd die volgt is er een van verzoening, angsten werden overwonnen, toenadering gezocht, vertrouwen hersteld, bruggen tussen culturen geslagen. De cadeaus die Zwarte Piet heeft meegenomen doen veel vergeten. Peter en Susan zijn er achter dat hun kinderen Brits zijn, niet Nederlands. En of de kinderen volgend jaar zin hebben in Sinterklaas?
Gastbijdrage van Freddy
Ga je nog meer belangrijke schrijvers vragen m.b.t. je gastblog? Deze was iig geslaagd :)
Haha, “de keizerin van de kinderstoel”, ik ben benieuwd hoe dat er uit ziet :-)
Verder een fantastisch stuk!