Omdat er hier niet veel bijzondere dingen gebeuren, en onze wetenschappelijke acties nog niet tot taferelen als hierboven hebben geleid, schrijf ik vandaag een stukje over ons kalme dagelijkse leventje. De dag begint altijd hetzelfde: met een bescheiden miauwtje van Ivan die zijn ochtendknuffels komt halen. Zijn lievelingsplek hiervoor is op het hoofd van de slaperige mensen, wat niet altijd even comfortabel is. Maar het is toch gezellig om wakker te worden met een snorrende en kopjes gevende kat. Bij het ontbijt worden we weer geconfronteerd met het duidelijk inferieure Britse brood. Lekker stevig donker brood is er niet bij; ook de meest volkoren varianten blijven soppig aanvoelen. Wellicht vinden we in onze latere speurtochten nog beter brood, en anders wennen we er vast wel aan. De sinaasappelmarmelade is dan wel weer heerlijk.
Freddy hopt op de fiets naar zijn werkplek. Dat is zo’n 10 minuten fietsen, met een stevige helling op en eentje naar beneden. Het fietsen hier is weer een verhaal apart, een actueel nationaal verhaal zelfs. Afgelopen week zijn 2 professionele fietsers, los van elkaar, door een auto geschept toen ze in hun vrije tijd fietsten. De vraag was gelijk of ze een helm op hadden – blijkbaar is de automobilist niets te verwijten als de fietser zo dom was om geen helm op te doen. De algemene opinie is dat fietsen in de UK heel gevaarlijk is, en dat auto’s gewoon over je heen rijden. Ik fiets alleen het vaste ritje naar de bibliotheek, gewoon op de autoweg, en dat bestaat vooral uit auto’s in de gaten houden en zorgen dat ze je niet raken.
Terwijl Freddy aan het werk is, heb ik de hele dag om vrij in te vullen. Vorige week heb ik mijn scriptie afgerond, en daarmee heb ik nu mijn MSc af! Dat is heerlijk, en creëert tegelijk een hoop lege tijd. Ik ben nu vooral bezig met vacatures zoeken om een beetje geld te gaan verdienen. De bibliotheek is nu het centrum van mijn universum, want daar kun je gratis internetten (thuis hebben we voorlopig nog geen internet, omdat we nog geen bankrekening hebben). En daar zijn allemaal boeken die ik nog niet ken.
Op loopafstand van ons huis, en midden in de winkelstraat (‘High Street’, net als in Wageningen) staat de kerk St. Mark’s, een Anglicaanse kerk. Hier zeg je niet ‘Anglicaans’ maar ‘Church of England’. We hebben er al heel verschillende diensten meegemaakt. Afgelopen weekend was het Remembrance Sunday, dodenherdenking. Militairen in uniform en met vlaggen kwamen naar de kerk gemarcheerd. De dienst was heel geordend en ceremonieel. Dit in tegenstelling tot de week ervoor, toen de dienst een afsluiting was van de kinderweek voor kinderen uit de buurt met een hoop activiteiten en vooral het vertellen aan de kinderen dat ze waardevol zijn en dat God altijd van ze houdt. Die dienst eindigde met de pastor in het straf-wc-hokje, balorig rollen wc-papier het podium op gooiend. Het gevoel van beide zondagen is een gemeente die betrokken is op de stad en graag iets wil bijdragen. Er is bijvoorbeeld ook een voedselbank. In Gillingham is veel armoede, veel mensen hebben schulden en komen niet rond, ook veel psychische problemen. De baptistengemeente deelt elke dag maaltijden uit aan 150 daklozen! Dat vind ik best wel schokkend, want ik stel me altijd van die naargeestige wijken voor als het over dakloze mensen gaat. En dit stadje ziet er allerschattigst uit. Welcome to the real world…

Aan het einde van de dag komt Freddy weer thuis, door het donker inmiddels. We koken een lekker prakje, steken wat kaarsjes aan of verschuiven alle meubels voor weer een nieuwe indeling van de kamer – al naar gelang de energieniveaus. En dan gaan alle lampjes uit en gaat iedereen lekker slapen. Sssst…

Bron: Dier en nu, Eckhart Tolle en Patrick McDonnell
jij… een kaarsje…in jouw klein hoekje…werkeloos…
Vrijwilligerswerk misschien?
Leuk