Ik word deze weken steeds vak­er gecon­fron­teerd met het feit dat de West-Europese men­sheid weer beland is in de peri­ode van zon, strand en camp­ing: vakantie. Voor een indruk van de scène die zich vanavond voor zal doen, is niet veel voorstellingsver­mo­gen nodig: Onderuit voor het scherm, een vers Grolschje bij de hand, ter­wi­jl de hitte plaats­maakt voor een aan­ge­naam zwoele avond. Prikkende oog­jes en een plakkende haar­dos na een dag zwem­men en zonnen…

Par­don, ik liet me even gaan. Wijt het aan hal­lu­ci­naties in de hoog­lan­den, fata morgana’s in de koude vlak­ten waar de wind door de pal­men suist. Gehuld in mijn deken­t­je warm ik mijn han­den aan het zacht snor­rende lap­top­je. Het was een pro­duc­tieve dag, de vra­gen­li­jst voor mijn onder­zoek begint nu vorm te krijgen.

Gelukkig zijn er nog meer mensen die zich niets aantrekken van zoi­ets burg­er­lijks als ‘vakantie’. Ik volg het natu­urlijk met een half oog, maar in den Haag lijkt de kabi­nets­for­matie vooral­snog onver­droten voort te gaan. Inmid­dels is het miss­chien een idee om maar eens een buiten­landse bemid­de­laar in te schake­len. De stri­j­dende par­ti­jen hier in Mada hebben nu de berg naar Mohammed lat­en komen, en waarom ook niet. De naam van de omstre­den SADC-afgezant is Joaquim Chissano, ex-pres­i­dent van Mozam­bique. Sinds gis­teren is hij in het land, samen met onder andere Louis Michel van de EU.

Het land heeft ook haar eigen Femke Halse­ma: Sara­ha Rabearisoa, lei­der van de Groene Par­tij. Zij juicht de bemoeie­nis van de inter­na­tionale gemeen­schap toe en hoopt op spoedi­ge pres­i­dentsverkiezin­gen. Dat laat­ste lijkt mij ook een zeer redelijke instelling, maar Rajoeli­na lijkt hier nog niet echt aanstal­ten tot te mak­en. Miss­chien vol­gt hij het Ned­er­landse nieuws toch beter dan wij denken, en ziet hij nu in dat verkiezin­gen alleen maar lei­den tot min­der vakantie.

Niet dat iemand behoefte heeft aan vakantie bij deze tem­per­a­turen. Men wordt haast jalo­ers op de “it keeps you run­ning”-pousse-pousse-trekkers die hun bloed ten­min­ste lat­en stromen. Maar de noodza­ak van een huis dat enigszins beschut­ting biedt wordt ook weer pijn­lijk duidelijk als ik mensen op straat zie zit­ten. West­erse stu­den­t­jes die elke avond in hun warme slaapza­k­jes kruipen hebben in die con­text echt nie­mand om jalo­ers op te zijn.

En zelfs de noordelijke zomer kan mijn jaloezie vanavond niet wekken. We gaan fijn op z’n Frans voet­bal kijken in een deca­dent expat-restau­rant met gaskachel en houtoven-pizza’s. Lekker puh.