We kunnen bepaald niet zeggen dat het leven in Nederland rustiger of normaler verloopt dan in Ethiopië. Zo zit ik hier te typen met een rechterduim die stevig verpakt is in een verband, zodat ik alleen met mijn linkerduim de spatiebalk kan bedienen. Op tafel ligt een monsterlijke kies die gisteren nog in Freddy’s mond zat, en in een hoekje snort vredig een katje. Hoe dat allemaal zo is gekomen, zal ik even in orde verhalen.
Toen we twee weken geleden in het huisje aankwamen, had onze fantastische bijbelkring het meeste verfwerk al gedaan. Bij de rest van het klussen hebben we ook veel hulp gehad. En nu is onze gecombineerde eet-slaap-werkkamer-salon helemaal ingericht. Foto’s zijn hieronder.
Freddy had in Ethiopië al last van zijn kies en kwam vol antibiotica weer op vaderlandse bodem aan. Gisteren is de kies eruit gehaald:
En terwijl hij er nog als een vampier bijliep, was het mijn beurt om bloederig te gaan doen. Waarschijnlijk breekt ons tekort aan tv, en daarmee crime scenes ons nogal op. Een eenvoudig theestaafje was het nog-net-niet-moordwapen. De combinatie met een oer-Hollandse flessenlikker bleek een grote vergissing. Ik probeerde de gebruikte thee uit het staafje te duwen met de achterkant van de flessenlikker, en dat ging mis toen hij opeens er doorheen schoot. Het ijzeren randje van het staafje boorde zich in mijn duim, en het bloed spoot door de keuken. De onderstaande foto’s tonen de plaats delict, nadat Freddy met ductape de boel weer enigszins aan elkaar had geplakt:
De dokter heeft er een prachtig verbandje omheen gelegd en het hoefde niet eens gehecht te worden. Geen reden om de excursie naar het dierenasiel in Ede uit te stellen. Daar zijn we vandaag geweest, en de buit was een stuiterend hoopje kat van 20 cm. Ook hier zijn een hoop foto’s van. We hebben hem Ivan genoemd, een naam die zijn intelligentie, aaibaarheid en Russische inborst maar nauwelijks dekt. Een aanwinst voor ons toch al zo dynamische huishoudentje.
Een huis bouwen
Ivan