Familienieuws 2

De grote vraag van de mens moet niet zijn: “Hoe heb ik geleefd?”, maar: “Hoe heb ik liefgehad?” De finale toetssteen van al ons zoeken is de Liefde. Van belang is niet wat we hebben gedaan, noch wat we hebben geloofd, noch wat we hebben bereikt, maar hoe we onze naaste hebben liefgehad. — Henry Drummond, 1890

We kun­nen bepaald niet zeggen dat het lev­en in Ned­er­land rustiger of nor­maler ver­loopt dan in Ethiopië. Zo zit ik hier te typen met een rech­ter­duim die ste­vig ver­pakt is in een ver­band, zodat ik alleen met mijn link­er­duim de spatiebalk kan bedi­enen. Op tafel ligt een mon­ster­lijke kies die gis­teren nog in Freddy’s mond zat, en in een hoek­je snort vredig een kat­je. Hoe dat alle­maal zo is gekomen, zal ik even in orde verhalen.

Kleine Ivan

Toen we twee weken gele­den in het huis­je aankwa­men, had onze fan­tastis­che bij­belkring het meeste ver­fw­erk al gedaan. Bij de rest van het klussen hebben we ook veel hulp gehad. En nu is onze gecom­bi­neerde eet-slaap-werkkamer-salon hele­maal ingericht. Foto’s zijn hieronder.

Fred­dy had in Ethiopië al last van zijn kies en kwam vol antibi­ot­i­ca weer op vader­landse bodem aan. Gis­teren is de kies eruit gehaald:

De kies van Freddy

En ter­wi­jl hij er nog als een vampi­er bijliep, was het mijn beurt om bloed­erig te gaan doen. Waarschi­jn­lijk breekt ons teko­rt aan tv, en daarmee crime scenes ons nogal op. Een een­voudig theestaaf­je was het nog-net-niet-moord­wapen. De com­bi­natie met een oer-Hol­landse flessen­likker bleek een grote ver­giss­ing. Ik probeerde de gebruik­te thee uit het staaf­je te duwen met de achterkant van de flessen­likker, en dat ging mis toen hij opeens er doorheen schoot. Het ijz­eren rand­je van het staaf­je boorde zich in mijn duim, en het bloed spoot door de keuken. De onder­staande foto’s tonen de plaats delict, nadat Fred­dy met duc­tape de boel weer enigszins aan elka­ar had geplakt:

De plek van het drama

Bloed aan de muur

De dok­ter heeft er een prachtig ver­band­je omheen gelegd en het hoefde niet eens gehecht te wor­den. Geen reden om de excur­sie naar het dier­e­nasiel in Ede uit te stellen. Daar zijn we van­daag geweest, en de buit was een stu­iterend hoop­je kat van 20 cm. Ook hier zijn een hoop foto’s van. We hebben hem Ivan genoemd, een naam die zijn intel­li­gen­tie, aaibaarheid en Rus­sis­che inborst maar nauwelijks dekt. Een aan­winst voor ons toch al zo dynamis­che huishoudentje.

Een huis bouwen

Ivan