We zijn de laatste maand van onze expeditie ingegaan. Donder en bliksem, een miauwend katje dat zich niet laat paaien door een bordje melk, griezelige spinnen op het scherm en in de kamer. De regen van afgelopen week geeft de plantjes weer nieuwe hoop. Het onweer zorgde er ook voor dat we de wedstrijd van gisteren niet konden zien, omdat de tv in het restaurant geen ontvangst had. Daar bleek niet veel aan gemist te zijn.
En als dan ook nog eens de stroom uitvalt, blijft er niets anders over dan bij kaarslicht te peinzen over het leven: “What is this thing that builds our dreams, yet slips away from us?” (Queen)
Eerst maar een portie bovennatuurlijkheid, in de vorm van St Tekle Haimanot uit de dertiende eeuw. Hij is naar verluidt de enige Ethiopische heilige die officieel vereerd wordt in buitenlandse kerken zoals Rome en Egypte (Tesfaye G.M., 1997). Haimanot stichtte een klooster iets ten noorden van Addis Abeba. Het heet nu Debre Libanos, en er is nog steeds een invloedrijk klooster van de Ethiopische Orthodoxe kerk.

Tekle Haimanot
Op de meeste afbeeldingen heeft de heilige vleugels en maar één been. Een mogelijke reden hiervoor is dat zijn been eraf gevallen is toen hij een keer heel lang stond te bidden. Hierdoor niet in het minst uit het veld geslagen, stond Tekle nog zeven jaar verder te bidden op één been. Als beloning heeft hij toen die vleugels gekregen. Het been is tot op heden bewaard in het klooster. Een keer per jaar wordt het tevoorschijn gehaald en drinken pelgrims het heilige water dat gebruikt is om het been schoon te maken (Carillet et al., 2009).
Weer een sterk staaltje van absurd heilig doorzettingsvermogen, of natuurlijk de kracht van de overdrijving. Linksom of rechtsom, het heeft de heiligen ervoor behoed onopgemerkt op te gaan in de geschiedenis van de mensheid.
Paulo Coelho (2005) schrijft in een column dat de dood misschien wel het belangrijkste is in het leven:
Onze weg voert naar hem toe, we weten op geen enkele manier wanneer hij zich meester van ons zal maken, en dus hebben we de plicht om ons heen te kijken, dankbaar te zijn voor iedere minuut, maar ook dankbaar te zijn omdat hij ons laat nadenken over het belang van iedere te nemen of al genomen beslissing. En om vanuit die instelling op te houden met datgene te doen wat ons voort laat gaan als ‘dode levenden’, en alles op alles te zetten, alles te riskeren om de dingen te verwezenlijken waar we altijd van hebben gedroomd.
Een gedeelte uit Prometheus unbound van P.B. Shelley, waar de Aarde zegt:
The dew-mists of my sunless sleep shall float
Under the stars like balm: night-folded flowers
Shall suck unwithering hues in their repose:
And men and beasts in happy dreams shall gather
Strength for the coming day, and all its joy:
And death shall be the last embrace of her
Who takes the life she gave, even as a mother
Folding her child, says, “Leave me not again.”
Referenties:
- Carrillet, J‑B., Butler, S., Starnes, D., 2009, Lonely Planet Ethiopia & Eritrea, 4th edition.
- Coelho, P., 2005, Als een rivier; Gedachten en impressies 1998–2005, De Arbeiderspers, Amsterdam.
- Tesfaye Gebre Mariam, 1997, “A Structural Analysis of Gädlä Täklä Haymanot”, African Languages and Cultures, 10, p. 184.
- Tekening: www.silencieux.net
leuk om te lezen, net als de vorige bijdragen overigens.
het belang van het leven strekt zich niet verder uit dan de overwinning op de D. de dikke D die kuilen graaft in onze stranden. De dikke D die met zijn kist de ruimte in ons groene levende land beperkt. De dikke D die al onze oikos nomos zozeer ontwricht en ons toch niet laat spelevaren. De dikke D die.…
Het leven gaat niet verder dan de wedstrijd Nederland Duitsland #EK2012
nav Trouw 13-06-2012
Woow! Jullie laatste maand alweer?
De tijd vliegt! Nog steeds leuk daar?
Lijkt me leuk om jullie straks weer te zien!
Marith