We zijn de laat­ste maand van onze expe­di­tie inge­gaan. Don­der en blik­sem, een miauwend kat­je dat zich niet laat paaien door een bor­d­je melk, griezelige spin­nen op het scherm en in de kamer. De regen van afgelopen week geeft de plan­t­jes weer nieuwe hoop. Het onweer zorgde er ook voor dat we de wed­stri­jd van gis­teren niet kon­den zien, omdat de tv in het restau­rant geen ont­vangst had. Daar bleek niet veel aan gemist te zijn.

En als dan ook nog eens de stroom uit­valt, bli­jft er niets anders over dan bij kaarslicht te peinzen over het lev­en: “What is this thing that builds our dreams, yet slips away from us?” (Queen)

Eerst maar een por­tie boven­natu­urlijkheid, in de vorm van St Tek­le Haiman­ot uit de der­tiende eeuw. Hij is naar ver­lu­idt de enige Ethiopis­che heilige die offi­cieel vereerd wordt in buiten­landse kerken zoals Rome en Egypte (Tes­faye G.M., 1997). Haiman­ot stichtte een kloost­er iets ten noor­den van Addis Abe­ba. Het heet nu Debre Libanos, en er is nog steeds een invloedrijk kloost­er van de Ethiopis­che Ortho­doxe kerk.

Tek­le Haimanot

Op de meeste afbeeldin­gen heeft de heilige vleugels en maar één been. Een mogelijke reden hier­voor is dat zijn been eraf gevallen is toen hij een keer heel lang stond te bid­den. Hier­door niet in het minst uit het veld ges­la­gen, stond Tek­le nog zeven jaar verder te bid­den op één been. Als beloning heeft hij toen die vleugels gekre­gen. Het been is tot op heden bewaard in het kloost­er. Een keer per jaar wordt het tevoorschi­jn gehaald en drinken pel­grims het heilige water dat gebruikt is om het been schoon te mak­en (Car­il­let et al., 2009).

Weer een sterk staalt­je van absurd heilig doorzettingsver­mo­gen, of natu­urlijk de kracht van de over­dri­jv­ing. Link­som of recht­som, het heeft de heili­gen ervoor behoed onopge­merkt op te gaan in de geschiede­nis van de mensheid.

Paulo Coel­ho (2005) schri­jft in een col­umn dat de dood miss­chien wel het belan­grijk­ste is in het leven:

Onze weg voert naar hem toe, we weten op geen enkele manier wan­neer hij zich meester van ons zal mak­en, en dus hebben we de plicht om ons heen te kijken, dankbaar te zijn voor iedere min­u­ut, maar ook dankbaar te zijn omdat hij ons laat nadenken over het belang van iedere te nemen of al genomen besliss­ing. En om vanu­it die instelling op te houden met dat­gene te doen wat ons voort laat gaan als ‘dode lev­en­den’, en alles op alles te zetten, alles te riskeren om de din­gen te ver­wezen­lijken waar we alti­jd van hebben gedroomd.

Een gedeelte uit Prometheus unbound van P.B. Shel­ley, waar de Aarde zegt:

The dew-mists of my sun­less sleep shall float
Under the stars like balm: night-fold­ed flowers
Shall suck unwith­er­ing hues in their repose:
And men and beasts in hap­py dreams shall gather
Strength for the com­ing day, and all its joy:
And death shall be the last embrace of her
Who takes the life she gave, even as a mother
Fold­ing her child, says, “Leave me not again.”

Ref­er­en­ties:

• Car­ril­let, J‑B., But­ler, S., Starnes, D., 2009, Lone­ly Plan­et Ethiopia & Eritrea, 4th edition.
• Coel­ho, P., 2005, Als een riv­i­er; Gedacht­en en impressies 1998–2005, De Arbei­der­spers, Amsterdam.
• Tes­faye Gebre Mari­am, 1997, “A Struc­tur­al Analy­sis of Gädlä Täk­lä Hay­man­ot”, African Lan­guages and Cul­tures, 10, p. 184.
• Teken­ing: www.silencieux.net