Eerste aarzelende stapjes

Krap een maand na ons vertrek begint het in Mada­gas­car ein­delijk weer span­nend te wor­den. Nog niet het niveau van rol­lende kop­pen over de Haagse straatkeit­jes, maar het gaat erop lijken nu ook daar enge mil­i­tairen zijn opges­taan. Het was wel een ver­rass­ing om bij­na de com­plete pag­i­na 3 van de Trouw gevuld te zien met dit nieuws. Hopelijk kan het alle­maal zon­der bloed­vergi­eten geregeld wor­den en gaat Onrzwazwa (Britse aan­duid­ing voor de olijke dj) een keer serieus aan democ­ra­tie doen.

Het postkantoor, digitaal nog prima bereikbaar.

Het postkan­toor, dig­i­taal nog pri­ma bereikbaar.

Hoe fijn het ook is om de krant weer gewoon te kun­nen lezen zon­der com­men­taar van Henk en Ingrid onder­aan elke pag­i­na, er is ook weer werk dat op ons wacht. Zoals het opvullen van mijn nieuwe kamert­je in Wagenin­gen. Een stroop­tocht door de kringloop­winkel leverde me een spiegel, een vergi­et, een IKEA-garde, een afwas­bors­tel, een jetser, 2 nut­teloze plak­boeken en een mega-tafel op. Hier­na moest ik op zoek naar papiergeld om het zoot­je te kun­nen betal­en. De con­frontatie met de over­bevolk­ing van onze pla­neet, om pre­cies te zijn bij de gel­dau­tomaat in de Hema, deed me besluiten om naar het postkan­toor te gaan. Daar zijn immers maar lief­st 3 gel­dau­to­mat­en van de Post­bank. O nee, dat is ING gewor­den, en ver­huisd uit het postkan­toor. Wel, naar de ING dan. Maar nu ik hier toch ben, ga ik even postzegels kopen. Huh, het postkantoor?

Dat is het moment waarop het beeld begint te flikkeren en de straat om mij heen draait als een op hol ges­la­gen Google street view.

Langza­am dringt het besef door — het postkan­toor, inclusief zijn oran­je gel­dau­to­mat­en die vroeger blauw waren, wordt hier niet meer gevon­den. Welkom in de ver­war­rende werke­lijkheid waarin change en achteruit­gang niet van elka­ar te onder­schei­den zijn.