Van­nacht droomde ik dat ik bij een con­fer­en­tie (die verder schim­mig bleef) in een groep­je kwam met alle­maal oud-basiss­chool klasgenoot­jes. En op een manier die alleen in dromen mogelijk is, waren ze tegelijk hun huidi­ge en hun toen­ma­lige zelf. Het was heel gezel­lig en we praat­ten over wat we alle­maal had­den gedaan de afgelopen jaren.

Onder andere sprak ik een jon­gen die de eerste jaren van zijn lev­en in Haïti heeft gewoond. We had­den daar een keer dia’s van gekeken op zijn ver­jaardags­feestje. Dat ik hierover droomde, kan natu­urlijk door de actuele gebeurtenis­sen komen, of door een afgelei­de daarvan.

Tij­dens onze laat­ste weken in Mada­gas­car ben ik namelijk een beet­je gefasci­neerd ger­aakt door het lied­je ‘We are the world’. Al was het alleen maar omdat de clip van de 2010-ver­sie een paar keer per dag van de diverse scher­men knalde. Tot gis­teren had ik geen idee dat deze nieuwe opname iets met de aard­bev­ing in Haïti te mak­en had; wat dat betre­ft heeft het lied­je in ons geval miss­chien zijn doel een beet­je gemist. Het was niet zo’n hype als het ‘Waka waka’ van Shaki­ra, dat de kind­jes in de hoog­lan­den ongetwi­jfeld nog steeds zin­gen. Maar tegen het adren­a­line-effect van voet­bal kan natu­urlijk maar weinig op. 

Het orig­inele num­mer is opgenomen in 1985, het jaar waarin ook Live Aid plaatsvond – de kraamkamer van de huidi­ge glam­our aid. Van­daag is het iets nor­maals gewor­den; alweer het zevende Glazen Huis (Neude, ik weet nog hoe het was), Live 8, Live Earth, arm­band­jes in alle kleuren van de regen­boog. De bood­schap is: Wij kun­nen het doen, en we doen het lekker samen want dat is leuk.

Ruim een jaar jonger dan dit lied­je geef ik graag toe dat ik niet ongevoelig ben voor deze vor­men van feel­go­od wereld­ver­be­ter­ing. Oprecht kip­pen­v­el en bij tij­den ent­hou­si­asme. Maar tegelijk kan ik me erg­eren aan het ‘Let’s start giv­ing’ – een hoge zielighei­ds­fac­tor kan nooit duurzame oplossin­gen voortbrengen.

En het ver­beteren van de wereld hoeft niet alti­jd op een leuke en aardi­ge manier te gaan — het kan soms onvrien­delijke vor­men aan­nemen. Wat betekent mijn droom bijvoor­beeld in het licht van de UnFriend-day van­daag? Mijn dig­i­tale aan­wezigheid beperkt zich tot deze blog, geen schone han­den dus, maar ook geen sociale netwerken. Dit infor­matieve film­p­je legt het idee even uit.

De pop­u­laire cul­tu­ur kan zich blijk­baar ook tegen zichzelf keren. Alleen vraag ik me af waarom dit soort din­gen alti­jd weer uit Ameri­ka moeten komen…