Een reis naar het zon­nige zuiden van Mada­gas­car zou een mens moeten vullen met mooie ver­halen. Ik was ook vast van plan om in geuren en kleuren te bloggen over beval­lige baob­a­bs, man­gob­omen die als bak­ens van vrucht­baarheid het kale land­schap sieren, zeeën vol ster­ren en de hori­zon die zich zo oneindig ver uitstrekte.
Helaas kwam de inspi­ratie vooral op de momenten dat ik mis­selijk in een taxi-brousse voorthobbelde of lag te ijlen in een inheemse zeilboot.

Was niet erg ziek hoor, miss­chien was het te warm of had ik te hard gew­erkt. Hoorde onlangs namelijk nog dat mensen die hard werken vaak ziek wor­den als ze vakantie hebben…
In ieder geval heeft het land ons haar Afrikaanse gezicht lat­en zien (foto’s komen nog wel eens). Nu zijn we weer terug op vertrouwd ter­rein — tussen de rijstvelden en de heuvels van de onvol­prezen hooglanden.

Fred­dy verkent nog wat oer­woud, en ik hou de soaps bij ter­wi­jl mijn dar­men zich verder proberen te her­stellen van alle avon­turen. In de krant van van­daag vond ik boven­staande ‘gedachte om te onthouden’ die ik direct heb toegepast. Want is er een banalere sit­u­atie mogelijk dan het kijken van Spaanse en Bol­ly­wood-soaps in een Chi­nees hotel, onder­bro­ken door peri­odieke san­i­taire noodza­ke­lijkhe­den? Het geheel Frans overge­spro­ken natu­urlijk. Om deze reden geen uitwei­din­gen over de Wereld­voed­seldag van­daag of de Dag-tegen-armoede mor­gen. Veel verder dan visioe­nen van Big Macs en zakken drop zou ik ook niet komen. Of miss­chien een foto­shoot voor Oxfam — red de ver­magerde toerist die al dagen op rijst, tomat­en en ORS leeft.

Genoeg gebazeld dus, we hopen bin­nenko­rt weer op Ned­er­landse bodem rond te lopen, als de luchtvloot van Orly ten­min­ste nog een week­je in de lucht blijft.