Op het moment dat ik de gloed­nieuwe inca­muts met roze accen­ten over mijn oren trek, is voor mij de vakantie begonnen. We hebben een paar dagen een pauze genomen van het werk om wat meer van Patag­o­nië te verken­nen. Bij vertrek uit Coy­haique regent het pijpen­ste­len maar wij zit­ten al snel hoog en droog in een auto die richt­ing het zuiden rijdt.

De weg naar Puer­to Río Tran­qui­lo (zie het kaart­je onder­aan) slingert zich door het dal; voor­bij elke bocht wacht weer een nieuw uitzicht. De verse sneeuw ligt als poed­er­suik­er op de bergen en vormt hogerop witte vlak­tes die oplicht­en als de zon erop schi­jnt. We zien veel bos met lenga, een inheemse boom­soort, en ook den­nen­bomen die zijn geplant op plaat­sen waar vroeger bos gekapt of ver­brand is. Laaghangende wolken gli­j­den als een dunne sluier langs de bergtop­pen. Een snel­stromend beek­je klatert naast ons langs de weg.

Lago Gen­er­al Car­rero, bij Puer­to Río Tran­qui­lo (© Freddy)

Het blijkt dat liften de aangewezen manier is om te reizen in dit gebied. Hoe weinig auto’s er op som­mige wegen ook voor­bijkomen, we hoeven nooit lang te wacht­en op een lift. In Puer­to Río Tran­qui­lo bezoeken we de twee trek­pleis­ters: De marmer­grot­ten en de glet­sjer. Onder­weg zien we pape­gaaien, con­dors en kolibries.

Daar­na reizen we terug en bli­jven we een paar dagen in Vil­la Cer­ra Castil­lo. We hebben hier rondgevraagd naar een goed­koop hos­tel en komen terecht in het hospeda­je van seño­ra Yenifer. Op het eerste gezicht lijkt het een golf­plat­en schu­urt­je, maar het blijkt een com­pleet zelfvoorzienend chalet met for­nuis, een razend­snelle inter­netverbind­ing en de beste douche die we tot nu toe in Chili gehad hebben.

Hospeda­je Yenifer (© Freddy)

Fred­dy maakt een dag­tocht in de bergen. Ook bek­ijken we 3000 jaar oude handaf­drukken die met rode verf op de rots zijn gemaakt. Dergelijke tekenin­gen zijn in deze vallei (Valle Ibañez) op veel plekken gevon­den. In het muse­um wordt uit­gelegd dat mensen waarschi­jn­lijk 6000 jaar gele­den vanaf de pampa’s naar de vallei zijn gekomen. Tot nu toe is er nog geen verk­lar­ing gevon­den voor deze schilderin­gen. Het zou deel van een rit­ueel kun­nen zijn, bijvoor­beeld de over­gang naar vol­wassen­heid. Het lijkt in ieder geval geen willekeurige hob­by te zijn geweest, daar­voor zijn het er teveel.

De handaf­drukken van 3000 jaar geleden.

Een laat­ste lift van een mevrouw die spe­ci­aal voor ons omri­jdt, brengt ons terug op de boerder­ij. De indruk die achterbli­jft is die van de wilde en ongerepte natu­ur, met de majestueuze bergen die over­al bove­nu­it tore­nen. Als mens voel ik me direct deel van een krachtig geheel dat ik niet kan domineren maar waarin ik wel een plaats heb. Ik kan me voorstellen hoe de mensen die hun handaf­drukken hebben achterge­lat­en, per­soon­lijkheid toek­enden aan de rot­sen, de riv­i­er en het bos.

Vol­gende week zeggen we Patag­o­nië vaar­wel en gaan we onder­weg naar de vol­gende bestem­ming: Het eiland Chiloé. Tot lat­er dus!