Het is don­derdagocht­end, 8 uur. Met een enorme water­meloen in mijn rugzak en een shop­per vol spullen aan het stu­ur, rijd ik op Freddy’s fiets door Gilling­ham. De grote tas kan ik halver­wege bij de kringloop­winkel kwi­jt, maar de meloen gaat mee naar mijn werk. Hij is bestemd voor onze afschei­d­slunch met de PhD-studenten.

De afgelopen weken is de gewone rou­tine van werken en lev­en langza­am maar zek­er overgenomen door de ver­huis-geest. Waar pen­nen, boeken en pin­da-bak­jes zich eerst nog vri­jelijk door het huis bewogen, wor­den ze nu zorgvuldig gecat­e­goriseerd en in de juiste doos gestopt. Er zijn ook steeds min­der opties als je iets wilt weg­leggen, want de meeste meubels zijn inmid­dels verkocht of weggegeven, net als mijn fiets. De meubels die dat geluk niet had­den, wor­den door Fred­dy genade­loos ver­w­erkt tot brand­hout… Onze vuur­plaats draait overuren!

We zullen niet meteen naar Chili reizen want we moeten wacht­en tot Fred­dy zijn het eindge­sprek van zin PhD heeft gehad, en dat wordt op zijn vroegst begin novem­ber. Daar­door zullen we meer dan een maand in Ned­er­land bli­jven, en logeren bij (schoon)ouders. Inpakken voor zo’n peri­ode is een logistieke puzzel: Wat hebben we wan­neer nog nodig?

Ik kan er nor­maal nooit zo goed tegen als spullen niet op hun plek liggen, en bij zo’n grote her­schikking draait mijn brein een beet­je door. Tot over­maat van ramp is in deze laat­ste week mijn reserver­ing van het nieuwe Har­ry Pot­ter boek opeens beschik­baar bij de bib­lio­theek. Die kans laat ik natu­urlijk niet schi­eten, al zijn we nog zo druk. Het leest gelukkig snel weg, want het is een toneelstuk.

In het mid­den van de chaos zijn er ook kleine tri­om­fen, zoals toen de wereld­kaart net­jes van de muur afk­wam zon­der dat het plakgum de verf eraf trok. Gis­teren hebben we alle gordi­j­nen gewassen en rook het huis heer­lijk fris. Daar­na rook het gewoon weer naar dozen.

We zijn ook afscheid aan het nemen van de mensen hier, wat een behoor­lijk inten­sief pro­ces is. We hebben hier goede vrien­den opgedaan en het is lastig om weg te gaan. Het geeft ons ook een warm gevoel, de momenten van afscheid waar­bij eten een grote rol speelt en we een over­weldigende hoeveel­heid liefde en cadeau’s hebben gekregen.

Dankbaarheid is het over­heersende gevoel, voor ons mooie plek­je hier, voor de inspir­erende mensen die we hier ont­moet hebben, voor mijn  baan en Freddy’s PhD, en voor de vri­jheid om dit los te lat­en en het vol­gende avon­tu­ur aan te gaan.