Over elven

Ik doe mee met een studiegroep die Lauda­to Si behan­delt, de ency­cliek van paus Fran­cis­cus. We doen dit aan de hand van een studiegids van CAFOD, een katholieke hul­por­gan­isatie. Ik vind de avon­den heel inspir­erend. Hier is een filmpje:

Het film­p­je is een oproep tot actie, maar de basis hier­voor is spir­itueel. Het grote the­ma van Lauda­to Si is onze relatie met de aarde, ons gemeen­schap­pelijke huis. Dat begint met liefde en zorg voor de aarde.

In de avon­den ben ik voor de zoveel­ste keer op pad met Fro­do en reisgenoten in The Lord of the Rings. Toen ik weer het ver­haal las over hun bezoek aan Gal­adriel de elvenkoningin, viel het me op hoe vanzelf­sprek­end de elven het vin­den dat ze één zijn met de natu­ur. De reizigers kri­j­gen man­tels, en als Pip­pin vraagt of het magis­che man­tels zijn, zegt de elf dat hij niet weet wat dat is, maar:

They are elvish robes cer­tain­ly, if that is what you mean. Leaf and branch, water and stone: they have the hue and beau­ty of all these things under the twi­light of Lórien that we love; for we put the thought of all that we love into all that we make.

In The Lord of the Rings zijn de elven de belichaamde weemoed. Alles aan hen straalt uit dat hun dagen in Mid­den Aarde geteld zijn. Het bos verd­wi­jnt in hoog tem­po in de ovens van Saru­man, waar machines wor­den gemaakt voor de oor­log: “He has a mind of met­al and wheels; and he does not care for grow­ing things, except as far as they serve him for the moment.” Het gelu­id van staal op staal con­trasteert met de liefe­lijke tonen van het lied van Galadriel.

The MoorchildHet doet me denken aan Koekoek­skind, een van mijn meest geliefde boeken. Saas­ki, de hoofd­per­soon, is een elfenkind dat is ver­wis­seld met een mensenkind. In dit boek zijn elfen de wezens die mensen zich in de Mid­deleeuwen voorstelden: Ze veroorza­ak­ten ziek­tes, ontvo­er­den kinderen en ver­lei­d­den mensen met hun betov­erende muziek. Deze wilde en ondeu­gende wezens met een kwaadaardig rand­je waren sterk gelinkt met de natu­ur. Saas­ki kan bijvoor­beeld niet tegen ijzer.

Of het nu natu­urgeesten of half­go­den zijn, elven zijn “less inter­est­ed in them­selves than men are, and bet­ter at get­ting inside oth­er things.” De elven hebben zoveel met de bomen gepraat dat de bomen terug begonnen te prat­en. Dat is St Fran­cis­cus van Assisi waarschi­jn­lijk niet overkomen, maar zijn naamgenoot raadt ons wel aan om elf-achtig te leven:

Als wij zon­der deze open­heid voor de ver­baz­ing en de ver­won­der­ing de natu­ur en het milieu benaderen, als wij niet meer de taal spreken van broed­er­schap en schoonheid in onze relatie met de wereld, zullen onze gedragin­gen die zijn van een over­heers­er, van een con­sument of van een pure uit­buiter van de natu­urlijke bron­nen, die niet in staat is paal en perk te stellen aan zijn directe belan­gen. Omge­keerd zullen sober­heid en zorg spon­taan ontstaan, als wij ons inner­lijk ver­bon­den voe­len met alles wat bestaat.

En, niet te vergeten:

Lat­en wij zin­gend de weg gaan! Mogen onze stri­jd en onze zorg voor deze pla­neet ons de vreugde van de hoop niet ontnemen!

In die geest is hier als afs­luit­ing nog een elvenlied:

https://youtu.be/Depf1gKhBno

Source pic­ture: simaell.deviantart.com

Reacties

  1. Mooi stuk­je. Die elfen uit Lord of the rings behoren tot mijn favori­ete “volken”.
    Groet, ook voor Freddy
    oom Jan

Reageren is niet mogelijk.