De afgelopen tijd is er op deze weblog niet veel gebeurd omdat ik vaak moe ben. Vorige week bleek dat ik een teko­rt aan vit­a­mine B12 heb, wat de moe­heid kan verk­laren. Ik had dit teko­rt al eerder en slik sinds die tijd vit­a­mine B12, maar blijk­baar niet genoeg. Waarschi­jn­lijk gaat mijn energie weer omhoog nu ik begonnen ben met het innemen van extra vitaminen.

Ik ben in deze peri­ode ook begonnen met mijn eigen ver­sie van mind­ful­ness med­i­tatie. Elke ocht­end neem ik 10 minuten de tijd om de dag te begin­nen in rust. Meestal doe ik dat in de achter­tu­in, met mijn voeten in het gras en met een beet­je geluk mijn gezicht in de zon.

Ik ben ook aan het lezen in het boek Spir­i­tu­al Ecol­o­gy, geredi­geerd door Llewellyn Vaugh­an-Lee. Voor mij is het een ein­de­loze bron van wijze lessen.

Een zo’n les waar ik nu veel over nadenk, is wat het betekent om een mens te zijn. In een inter­view dat ik pas luis­ter­de, zei Llewellyn dat we terug moeten gaan naar onze essen­tie. Op een spir­itueel niveau zijn we allereerst kinderen van God, of hoe je dat ook maar wilt uit­drukken: gemaakt naar Gods beeld, kleine deelt­jes van Gods ziel, vervuld met Gods Geest. Dat geldt (miss­chien op een andere manier) ook voor de rest van de schepping.

Als we de natu­ur zien als een gebruiksvoor­w­erp, ver­liezen we elk respect voor de intrin­sieke waarde van de schep­ping. En als we onszelf alleen maar zien als con­sumenten of pro­fes­sion­als, doen we onszelf teko­rt. Vol­gens Thich Nhat Hanh is dat pre­cies wat er gebeurd is in het indus­triële westen:

We have con­struct­ed a sys­tem we can’t con­trol. It impos­es itself on us, and we become its slaves and vic­tims. For most of us who want to have a house, a car, a refrig­er­a­tor, a tele­vi­sion, and so on, we must sac­ri­fice our time and our lives in exchange.

(Essay in het boek & op The Ecol­o­gist)

Als ik in mijn tuin­stoel zit en kijk naar de peren­bloe­sem en de wolken, besef ik dat ik deel uit­maak van het lev­en op de pla­neet. Dat gevoel wil ik ook als uit­gangspunt nemen voor de keuzes die we mak­en voor onze toekomst. De maal­molen van werken om de huur te kun­nen betal­en hoeft mijn lev­en niet te definiëren.

Ik heb pas de film Cowspira­cy gekeken, zek­er een aan­rad­er. Aan het einde van de film gaat het over de spir­ituele kant van veg­an­is­tisch lev­en. Veg­an­isme is een kans voor mensen om waar­den als com­passie en vrien­delijkheid meer ruimte te geven: “Val­ues that are nat­ur­al to human beings, you put that in. You build that back into the sto­ry of our food.”

Gewoon een mens zijn, zo ingewikkeld is het niet.

A fish can­not drown in water,
A bird does not fall in air.
In the fire of creation,
God doesn’t vanish:
The fire brightens.
Each crea­ture God made
must live in its own true nature;
How could I resist my nature,
That lives for one­ness with God?

Mechthild von Magde­burg, 13e eeuw