Afro-realism

De manoeu­vre ‘demon­stratief weglopen tij­dens VN-ver­gaderin­gen’, die Ahmadine­jad weer eens effec­tief heeft uit­gelokt, blijkt breed inzetbaar. Ook de Mada­gas­sis­che del­e­gatie maakt zich in New York bij tijd en wijle uit de voeten, en wel wan­neer één van de SADC-lan­den het woord neemt. Hier­mee is de ruzie tussen de SADC en de huidi­ge regering van Mada­gas­car een open­lijke oor­log geworden.

De poli­tieke ver­houdin­gen zoals ik die eerder beschreven heb, lijken nog alti­jd muur­vast te zit­ten, en de bemid­del­ing door de SADC (in de per­soon van Chissano) draagt alleen maar bij aan de verdeeld­heid. De afgelopen dagen is er een nationale con­fer­en­tie gehouden, die echter niet werd erk­end door de poli­tieke tegen­standers van Rajoeli­na. Zij namen dan ook geen deel aan de onder­han­delin­gen. Chissano schaart zich achter hun stand­punt dat de con­fer­en­tie gema­nip­uleerd is door de huidi­ge regering en dus niet vol­doet aan de heilige dries­lag: neu­traliteit, onpar­ti­jdigheid en transparantie. Hij wil nu een nieuwe con­fer­en­tie gaan houden, waar­bij het duidelijk mag zijn dat Rajoeli­na waarschi­jn­lijk niet komt opdagen.

President

Jaar­markt in Ambat­on­draza­ka, live-optre­den van Andry Rajoelina!

Het lijkt erop dat Chissano en de SADC te goede vriend­jes zijn met de ex-pres­i­den­ten van Mada­gas­car om hier een onpar­ti­jdi­ge rol te kun­nen spe­len. Aan de andere kant lijken ze wat betre­ft de con­fer­en­tie wel een punt te hebben – er is bijvoor­beeld besloten de min­i­mum-leefti­jd voor een pres­i­dentskan­di­daat te ver­la­gen naar 35 jaar. Dubbelcheck met de leefti­jd van Rajoeli­na… hmm…

Hoewel de gevol­gen van han­dels­sanc­ties het lev­en er niet makke­lijk­er op mak­en, lijkt er voor­lop­ig geen sprake te zijn van een burg­eroor­log. Elders in Afri­ka lopen con­flicten met een grot­er risi­co op explosie. In de schaduw van de VN-con­fer­en­tie is er in New York ook aan­dacht voor de sit­u­atie in Sudan. Met nog ongeveer 100 dagen te gaan tot het ref­er­en­dum over afs­plits­ing van het zuiden, lijkt de kans klein dat de plan­ning daar gevol­gd gaat wor­den (zie hier een actueel overzicht­je). Dat kan alleen maar onrust en nieuw geweld betekenen.

Vlag van Ghana

Herin­ner­ing aan Ghana in 2007, een keurig land en toen­ma­lig AU-voorzitter.

Aan dit soort ver­halen zijn we natu­urlijk gewend. Daar­ente­gen riep de pres­i­dent van Malawi, in zijn func­tie als huidi­ge voorzit­ter van de African Union, de VN-ver­gader­ing op om zijn ‘Afro-opti­mism’ te delen. Ik denk inder­daad dat de bericht­gev­ing over dit con­ti­nent door­gaans te negatief gek­leurd is. Het con­stante gesmi­jt met ‘Afri­ka heeft … nodig’ (vult u maar in: democ­ra­tie, nee eerder onderne­mer­schap, een mid­den­klasse, of toch klam­boes) komt mij ook niet bij­zon­der vrucht­baar voor. Al was het alleen maar omdat Afri­ka geen land is, maar een con­ti­nent waarop zich ruim een kwart van de lan­den van de wereld bevin­den. En zoals voor alle regio’s en onder­w­er­pen geldt, staat de air­time op het jour­naal niet in ver­houd­ing tot de werke­lijke omvang van bestaande prob­le­men en mogelijkhe­den voor de toekomst.

Als het over Afri­ka gaat, regent het, geheel begri­jpelijk, al snel stereo­typen. Die zijn vrij onschuldig, zolang we ze kun­nen onder­schei­den van de realiteit. Tussen het negeren van chro­nis­che prob­le­men en het uitver­groten van weer andere prob­le­men, moet er een manier zijn om op een real­is­tis­che manier bezig te zijn in dit fascinerende deel van de wereld. De poli­tieke span­nin­gen in Sudan, het geruzie in Mada­gas­car, maar ook de bloeiende land­bouw in Malawi en het WK voet­bal in Zuid-Afri­ka zijn geen gelu­iden vanaf een andere pla­neet. Het zijn onderde­len van dezelfde wereld waarin u elke dag met uw broodtrom­melt­je naar uw werk of onder­wi­jsin­stelling fietst. Bekeken vanu­it Mada­gas­car trouwens een merk­waardi­ge gewoonte, dit over­slaan van de rijst­maalti­jd tussen-de-middag…

Ik heb een hoop linkjes in dit bericht gestopt, als afs­luit­ing en leestip vol­gt hier de laat­ste: Een artikel van Achille Mbe­m­bé, Aux Africains de se bat­tre (april 2010). De meeste Franstal­ige Afrikaanse lan­den vieren dit jaar hun 50e onafhanke­lijkhei­ds­dag. De vol­gende 50 jaar vor­men een grote uitdag­ing voor over­he­den, het bedri­jf­sleven en de civ­il soci­ety. Allereerst geldt dat voor ieder op zijn/haar eigen plaats, in eigen land en onder eigen ver­ant­wo­ordelijkheid. Maar Mbe­m­bé herin­nert ons ook aan de inter-nationale sol­i­dariteit, die mensen verenigt ron­dom een overtuiging:

La coali­tion de tous ceux qui croient que, sans sa part africaine, non seule­ment la sécu­rité de notre monde ne sera pas garantie, mais aus­si que notre monde, décidé­ment, sera plus pau­vre encore en esprit et humanité.

Reacties

  1. je zou natu­urlijk ook kun­nen beto­gen dat afri­ka wel een land is. dat jij de lei­d­ing bent en dus eigen­lijk in ballingschap. moet je nu nog een beet­je hand­ig onder­han­de­len en een benoem­ing als pres­i­dente for life ligt in het ver­schi­et en wie niet mee wil doen gaat maar naar europa toe
    eura­ka nog ff door maaike
    groet­jes niels

Reageren is niet mogelijk.