Het is vakanti­eti­jd in Europa, dus er wordt heel wat afgereisd. Veel Brit­ten begin­nen hun reis met de over­steek Dover-Calais. Dat was de afgelopen weken nog niet zo makke­lijk. Tegen­over de vakantie vierende Brit­ten, op zoek naar de zon, staat namelijk een grote groep vluchtelin­gen die vanu­it Calais probeert om de UK bin­nen te komen. Meer dan 1500 mensen zijn afgelopen nacht de Euro­tun­nel bin­nenge­dron­gen en dat zorgt natu­urlijk voor veel chaos en vertraging.

Dit prob­leem is niet nieuw. In 1999 werd het vluchtelin­genkamp San­gat­te geopend in een groot waren­huis buiten Calais. Maar toen in 2002 rellen uit­brak­en tussen Koer­den en Afgha­nen in het over­volle kamp, werd het ges­loten. Sinds die tijd wonen de migranten in zoge­naamde ‘jun­gles’ — pro­vi­sorische ten­tenkam­p­en zon­der voorzienin­gen. De Franse over­heid staat dit toe op plekken die vroeger gebruikt wer­den voor het dumpen van chemisch afval. Begin dit jaar is het Jules Fer­ry dag­cen­trum geopend, waar mensen een warme maalti­jd per dag kun­nen kri­j­gen. Op het moment wonen er zo’n 3000 migranten in de jun­gle. Het is een van de routes die de vluchtelin­gen nemen als het ze is gelukt om de Mid­del­landse zee over te steken. Deze film van de Guardian geeft een kijk­je in het lev­en in het kamp:

Deze mensen zijn wan­hopig en kun­nen zon­der verbli­jfsver­gun­ning geen kant op. Ze zijn gevlucht voor geweld in Eritrea, Sudan, Afghanistan en Syrië. De ver­schil­lende eth­nis­che groepen hebben soms con­flicten met elka­ar. Maar nu begin­nen ze meer samen te werken. Dat blijkt vooral uit de nieuwe tac­tiek van deze week. In plaats van te proberen op vrachtauto’s te klim­men (wat wij zagen tij­dens onze ver­huiz­ing), hebben ze nu geprobeerd om met een groep direct de Euro­tun­nel in te komen. Het doel is dan om op een trein te klim­men of op een vrach­tau­to die al door de douane heen is.

Het enige antwo­ord dat de Britse politi­ci van­daag geven is ‘hekken en beveilig­ing’. Het doet mij alle­maal teveel denken aan de wereld in de film Chil­dren of Men. Als de vluchtelin­gen alleen nog als een vei­lighei­d­sprob­leem wor­den gezien, een hin­der­lijk vlek­je op onze blink­ende Euro­tun­nel, wor­den ze niet meer erk­end als mens. Uitein­delijk zijn de migranten op zoek naar een gewoon lev­en, met school en werk. Iets dat voor mij alti­jd vanzelf­sprek­end is geweest. Ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn om duizen­den kilo­me­ters te vlucht­en en je lev­en te moeten wagen om een ‘gewoon lev­en’ te kun­nen opbouwen.