Mijn eerste indruk van Dha­ka is een kako­fonie aan kleuren. Beschilderde muren en hoge kan­toorge­bouwen met grote bill­boards. Daar tussendoor wrin­gen riksja’s en auto’s zich een weg naar hun bestem­ming. Net buiten het cen­trum vind je de kled­ing­fab­rieken. De vrouwen die naar hun werk lopen, dra­gen bij aan het kleur­rijke straat­beeld. Over de kled­ing­fab­rieken zal ik lat­er nog een blog schri­jven. Dha­ka in de zomer betekent hitte, regen, en vooral veel man­go’s. Er zijn veel ele­menten die me aan Mada­gas­car doen denken, zoals de rik­s­ja’s, de lychees en de rijst. Veel oude gebouwen stam­men uit de tijd van het Mogolrijk.

Ik heb veel tijd doorge­bracht in auto’s en gekoelde ruimtes, dus mijn ervar­ing was min­der inten­sief dan tij­dens onze vorige reizen. Ter com­pen­satie heb ik boeken gelezen van Tah­mi­ma Anam en Mon­i­ca Ali, die de recente geschiede­nis van Bangladesh in geuren en kleuren vertellen. Na de kolonisatie was het eerst onderdeel van Pak­istan, toen dat land in 1947 werd geschei­den van India. Het lijkt gek dat twee gebieden die zover uit elka­ar liggen 1 land waren, maar het idee was een eigen staat voor moslims. Het land werd geregeerd vanu­it West-Pak­istan. De regering maak­te zich niet druk om het welz­i­jn van hun burg­ers in Oost-Pak­istan en wilde uitein­delijk ook het Ben­gali ver­bieden als taal. In 1971 werd Bangladesh onafhanke­lijk na een bloedi­ge bevri­jd­ing­soor­log. Ook hier­na was het geen pais en vree. Dit jaar nog was er geweld­dadig protest tegen de regering.

Het is een hele uitdag­ing om in dit dicht­bevolk­te land iedereen de kans te geven op een goed lev­en. Veel van de ille­gale migranten die op het moment rond­dob­beren bij Maleisië, komen uit Bangladesh. Ze proberen naar Thai­land te komen om daar geld te ver­di­enen. De jon­gen bij de recep­tie van het hotel wil ook liev­er in het buiten­land wonen. Hij heeft Engels ges­tudeerd. Voor inwon­ers van Bangladesh is het heel lastig om naar Europa te reizen. De col­le­ga met wie ik hier samen­werk, kreeg geen visum om naar een ver­gader­ing te gaan in de UK. Dat is dus gewoon heel onpraktisch.

Afgelopen week­end stond ik op het boven­dek van een van de grote pas­sagierss­chep­en in de haven van Dha­ka. De mensen­mas­sa loste zich even op in de ruimte van de riv­i­er. Een heer­lijk wind­je maak­te de warmte iets min­der drukkend. Alleen al het kijken naar het water was verkoe­lend. Het lief­st zou ik op een boot stap­pen en Bangladesh verken­nen vanaf de riv­i­er. In plaats daar­van neem ik mor­gen weer het vlieg­tu­ig naar Lon­den. Ik ben blij dat ik iets heb kun­nen proeven van dit mooie land.

Zain­ul Abedin’s ‘Rebel Cow’ op een muur van de Fac­ul­ty of Fine Art in Dhaka.