Unbearable

But did you know,
That when it snows,
My eyes become large and the light that you shine can be seen. — Seal

De wolken kleuren langza­am oran­je, maar de lucht is nog blauw. Ik zie het alle­maal door een klein raam­p­je, en de helft van mijn uitzicht wordt ingenomen door een vlieg­tu­igvleugel. Van­daag vlieg ik naar Dha­ka, Bangladesh. Ik ga 2 weken assis­teren bij een review van een aan­tal pro­jecten in de kledingin­dus­trie. Het voelt als het begin van een nieuwe Maaike: de devel­op­ment con­sul­tant die rou­tineus de wereld afreist. Vooral­snog ben ik niet heel rou­tineus, maar wel redelijk op mijn gemak.

De afgelopen dagen heb ik met Fred­dy doorge­bracht in ons huis­je. Dat klinkt niet heel spec­tac­u­lair, maar dat was het toch. Hij is namelijk 5 weken in Mada­gas­car geweest (dat heb ik niet eerder op de web­site gemeld i.v.m. mijn gevoel van vei­ligheid). Ivan is direct op dieet gezet, omdat Fred­dy hem te dik vond. Waarschi­jn­lijk het dubbele effect van een uit­di­jende Ivan en de magere kat­jes in Madagascar.

Ik heb ook nog even extra genoten van het begin van de zomer. De wis­sel­val­ligheid en de over­gan­gen van koel naar zon­nig – en ander­som. Nu bereid ik mij men­taal voor op het mon­soon-seizoen in Bangladesh, vol­gens de Lone­ly Plan­et ‘unbear­ably hot’… Gelukkig houdt mijn nieuwe reis­sti­jl ook in dat er niet geknibbeld wordt op hotelkosten, dus het zal voor mij vast wel dragelijk zijn.

De pro­jecten waar het over gaat, wor­den deels gefi­nan­cieerd door DFID, het ontwik­kel­ingspot­je van de Britse over­heid. Ze zijn gericht op een goede human resource man­age­ment van kled­ing­fab­rieken: recht­en van werk­ers, vei­ligheid, gezond­hei­d­szorg, vak­bon­den. Dit gebeurt vooral door het trainen en onder­s­te­unen van het management.

De kledingin­dus­trie in Bangladesh is enorm aan het groeien. Iedereen herin­nert zich nog wel de ramp van Rana Plaza in 2013. Na dit ongeluk hebben de grote merken zich verenigd om eisen te stellen aan de vei­ligheid van de fab­rieken. Dit was een tijdelijke overeenkomst die dit jaar afloopt. Het is nog niet duidelijk of de vei­ligheid nu echt is ver­be­terd. En natu­urlijk is er meer nodig om de indus­trie menswaardi­ger te mak­en; de werk­ers moeten zelf kun­nen opkomen voor hun rechten.

Het lijkt me heel inter­es­sant om de ver­halen over deze pro­jecten te horen en een paar van de fab­rieken te bezoeken. Met een beet­je geluk zie ik ook nog wat van de stad, vol­gens de ver­halen een over­weldigende smeltkroes van mensen waar je con­stant in de file staat. Eerst nog een paar uur vliegen, ein­delijk de laat­ste Hunger Games kijken, ter­wi­jl de wereld onder mij door draait en de maan het alle­maal rustig aankijkt.

Reacties

  1. Hee Maaike,
    supertof dat je dit doet!
    heb je tijd om tij­dens je verbli­jf te bloggen? ik hou het in de gaten.
    hou je veilig ;)

  2. Goede reis en tijd! En idd een super inter­es­sante vraag, benieuwd naar je vondsten.

Reageren is niet mogelijk.