De weken vliegen weer voor­bij. Deze week was er een zon­der regen, waar­door ik elke avond met mijn gietert­je de tulpen en de wannabe moes­tu­in stond te begi­eten. Maar van­daag heeft moed­ert­je Natu­ur het voor mij gedaan, wel zo makke­lijk. Ik heb mij ook gemengd in het gevecht tegen de paar­den­bloe­men in het gras. Als inge­burg­erde Brit­ten hebben wij natu­urlijk een prachtig gazon in de achter­tu­in, slechts ontsierd door mos, onkruid en de inci­den­tele kat­ten­drol. Het onder­houd ervan is een dag­taak die aan nie­mand is toegewezen, maar ik ben wel van plan om de paar­den­bloe­men in de kiem te smoren.

“Don’t walk on the grass…”

Ik las een inter­es­sante gedachte in het boek Sane New World van Ruby Wax, een komiek die schri­jft over haar depressie (ja, echt). Het gaat erover hoe we wegren­nen van de grote zingevingsvragen:

To com­pen­sate for this under­cur­rent of use­less­ness, we pre­tend we’re all ter­ri­bly impor­tant and that we have some­thing to bring to the world.

Ze heeft het dan over Twit­ter, wat mij deed denken aan deze video­clip (alter­natieve link hier) van Stro­mae. Ik heb geen Face­book of Twit­ter, maar wel een weblog en een gevoel dat ik met mijn lev­en iets moet ver­beteren aan de wereld. Maar waarom vind ik dat eigen­lijk zo vanzelf­sprek­end? Gaat er iets mis als ik gewoon leef, een beet­je werk en de plan­t­jes water geef, en zo gelukkig ben? Ik ben er nog niet uit. Wax beschri­jft nog een ver­schi­jnsel dat voor mij herken­baar is:

When I have a day off and wake up, I jolt up from the pil­low, pan­ick­ing that I may have noth­ing of impor­tance to do. Maybe this is why I, and peo­ple I know like me, have to keep busy com­pil­ing and end­less ‘Things to Do’ list.

… we have sped up to such a fren­zy of things ’to do’, we make our­selves ill just to avoid hav­ing to look inside and see that we might not have any point at all. So who is ulti­mate­ly the win­ner? The busy, run­ning peo­ple? Or maybe it’s some­one who sits on a rock and fish­es all day or some­one who has the time to feel the breeze on his face?

Ze gaat ook in op de vraag hoeveel infor­matie onze herse­nen aankun­nen. Zijn we bestand tegen de con­stante stroom van nieuws, e‑mails en tweets die we 24 uur per dag over ons heen kri­j­gen? En wat heeft het voor zin dat ik weet van de aard­bev­ing in Nepal? Het is mooi dat de men­sheid nu zo met elka­ar ver­bon­den is, en waar het kan moeten we elka­ar helpen — maar het is duidelijk dat we niet betrokken kun­nen rak­en bij alles wat er mis­gaat in de wereld. Tegelijk weten we er wel van. Een let­ter­lijk hartver­scheurende sit­u­atie, waar ik afwis­se­lend hopeloos en afgestompt van raak.

Toen ik net begon met mijn huidi­ge baan, werd ik zo doorge­draaid van de hele dag op de com­put­er dat ik besloot om door de week thuis niets op de lap­top te doen. We keken daar wel alti­jd series op, en langza­mer­hand is mijn voorne­men een beet­je ver­wa­terd. Ik kan er nu natu­urlijk ook beter tegen. Maar miss­chien ga ik de regel weer eens wat con­se­quenter toepassen. Dan heb ik meer tijd om mijn boeken uit te lezen. En om paar­den­bloe­men te plukken in de achtertuin.