Met Pasen was er geen blog van mij, want we zijn er een paar dagen tusse­nu­it geweest. Ik hoor u vra­gen: Waar tusse­nu­it? De eerste foto van de gallery hieron­der geeft een hint: Tussen het stof en de brokstukken van ons huis uit. Onze huis­baas gaat ein­delijk mee in de vaart der volk­eren en heeft besloten om onze Vic­to­ri­aanse ramen te ver­van­gen door dubbel glas. Met het feit op zich zijn we heel blij, maar de uitvo­er­ing laat te wensen over. En dan vooral de tijdli­jn van de uitvo­er­ing. Vanaf woens­dag was ons huis een grote stof­bende, en toen we vri­jdag op vakantie gin­gen zouden ze het die dag gaan afmak­en. Maar bij thuiskomst gis­ter­avond waren de ran­den nog niet ges­tuukt, en dat betekent dat we deze week nog meer stof kun­nen verwachten.

Gelukkig waren we er dus even tusse­nu­it. We gin­gen naar Sal­is­bury, waar in de kathe­draal een van de kopieën van de Magna Car­ta ligt. Dat is een doc­u­ment uit 1215, waarin de Engelse kon­ing een deel van zijn bevoegdhe­den over­draagt aan de baron­nen. Heel inter­es­sant, ook in ver­band met mensen­recht­en en vri­jheid van mening­suit­ing. We doken nog verder terug in de tijd bij Stone­henge, wat natu­urlijk erg bij­zon­der was. Uitein­delijk kwa­men we gis­teren zelfs bij de Juras­sic Coast, een deel van de Engelse kustli­jn waar rot­sen uit de Trias, Jura en het Kri­jt aan de opper­vlak­te liggen.

We logeer­den in Wilton, een dor­p­je vlak­bij Sal­is­bury. Ik ga even reclame mak­en voor een pub, Pem­broke Arms. Op de eerste avond wan­delden wij hier naar bin­nen, aangetrokken door het knap­perende haard­vu­ur en op zoek naar een avond­maalti­jd. Wat schet­ste onze ver­baz­ing toen we zagen dat de kaart een uit­ge­breid veg­an­is­tisch aan­bod had! De eige­naar bleek veg­an­ist te zijn. Dus in plaats van een week­end over­leven op fri­et­jes met sla had ik elke avond weer keus. Iets wat mij ook ver­raste, waren de ‘varkens­dor­pen’ die we over­al in het land­schap zagen. Uit­gestrek­te velden met een patroon van kleine overkap­pin­gen en ten­t­jes. En hon­der­den schar­re­lende varkens. Een heel apart gezicht.

Om de serie van Pasen toch nog af te ron­den, zal ik ver­slag doen van mijn ervar­ing met restora­tive jus­tice bij de poli­tie. Zoals ik eerder schreef, was mijn fiets gestolen. De dad­er bleek een jon­gen te zijn die zelf een fiets had geknut­seld en die was kwi­jt­ger­aakt toen hij hem bij zijn oma in de voor­tu­in had gezet. Ik had een gesprek met hem op het poli­tiebu­reau; Fred­dy was er ook bij. Het gesprek werd geleid door een vri­jwilliger, en er was een poli­tieagent bij. We vertelden alle­bei onze kant van het ver­haal, wat er was gebeurd en hoe we ons voelden. De jon­gen had er duidelijk spi­jt van en hij bood zijn excus­es aan. Op mijn beurt zei ik dat ik de excus­es accepteerde.

Het leek alsof zow­el de jon­gen als de poli­tieagent dacht­en in ter­men van ‘vergeld­ing’, ter­wi­jl wij en de gesprek­slei­der de principes van restora­tive jus­tice wat meer toepas­ten. Zo bleef de jon­gen maar zeggen “sor­ry is not enough”, hoe vaak we hem ook verzek­er­den dat het in dit geval wel genoeg was. En de agent probeerde met dreigen de jon­gen op het juiste pad te houden; hij hamerde erop dat deze zaak weer zou wor­den opge­haald bij een herhaling.

Het was een inter­es­sante ervar­ing. De pro­ce­dure was echt gericht op de jon­gen, om hem verder uit de prob­le­men te houden en te stim­uleren om op een eerlijke manier aan geld te komen. Ik ben ervan over­tu­igd dat deze manier van denken meer har­monie brengt in de samen­lev­ing, en dat het de basis is van Jezus’ boodschap.

Voor de vol­houd­ers die tot hier hebben doorgelezen, heb ik een mooi lied­je: Win­dow in the Skies van U2 (de video hier­bij is weer een ander mooi ver­haal). Hate brought to its knees. Dat is wat er gebeurde met Pasen:

Rather than mak­ing total war on human­i­ty because we cru­ci­fied Jesus, God-in-Christ faith­ful­ly per­sists in mak­ing peace with human­i­ty — not despite the cross, but indeed “through the cross”, by putting war-beget­ting hos­til­i­ty to death in him­self at the cost of his own life, at the price of his own blood being shed.

… through Jesus’ liv­ing, dying and ris­ing God has sur­passed the law of cause-and-effect and there­by cre­at­ed new pos­si­bil­i­ties for human­i­ty and history.

Bron:

• Dar­rin W. Sny­der Belousek, 2011. Atone­ment, Jus­tice and Peace