Deze ongeluks­dag begon al vroeg en drama­tisch. Niet voor ons in onze veilige bed­jes, hoewel we wel wakker wer­den van de com­motie. Maar de huisgenoot die in elka­ar ges­la­gen en beroofd om 4 uur thuis wist te komen, had een iets hec­tis­ch­er ocht­end. De com­bi­natie nachtelijk Tana, teveel drinken en alleen op pad is ook niet de meest ver­standi­ge. Je hebt nu een­maal ste­den als Antsir­abe, waar ik mij na het veld­w­erk aan laafde en waar deze toege­takelde huisgenoot ook zijn meeste tijd door­brengt, en wereld­st­e­den als Tana. Omdat ik samen met hem weer naar ons provin­ci­es­tad­je zou reizen, is dat uit­gesteld tot mor­gen. Je lev­en wagen in een gam­mel bus­je is miss­chien ook niet zo’n goed idee op een dag als vandaag…

Pan­nenkoeken van Fred­dy — de meest zekere bron van energie

De afgelopen week heb ik wat energie verza­meld in Tana, om na de inter­views de gegevens voor mijn onder­zoek te gaan ver­w­erken. Dagen met als moeil­ijk­ste vraag “waar eten we”, en met een haard­vu­urt­je om ’s avonds te kou te ver­dri­jven. Als ik dacht hier dichter bij het poli­tieke vuur te zit­ten, had ik het toch mis. De krant is een paar uur eerder verkri­jg­baar dan in Antsir­abe, maar verder pre­cies het­zelfde. En de mensen in de stad zijn net zo poli­tiek gedesin­ter­esseerd als iedereen. Of zijn ze miss­chien vooral gedesillusioneerd?

In 2002 liep de hele stad uit om samen met Ravolo­manana het leg­er van de toen­ma­lige pres­i­dent tot buigen te dwin­gen. Bij de demon­straties vie­len geen doden, de ammu­ni­tie van het leg­er beperk­te zich tot water en rub­ber. Er heer­ste een hoopvolle stem­ming, hele fam­i­lies pick­nick­ten op straat. Maar Ravolo­manana heeft zwaar teleurgesteld. Hij heeft weliswaar mooie wegen aan­gelegd, maar bestu­urde het land alsof het zijn bedri­jf was. Waar­van hijzelf natu­urlijk de meeste winst opstreek.

En sinds jan­u­ari 2009 is er dan Andry Rajoeli­na, de jonge frisse wind. Die absolu­ut geen ervar­ing met het leg­er heeft en angst en ter­reur zaait. Op 20 mei dit jaar, vlak voor wij hier land­den, was de laat­ste grote man­i­fes­ta­tie tegen zijn regering. Hier­bij heeft het leg­er fors inge­grepen, met doden en ‘verd­wi­jnin­gen’ als gevolg. Dan laat je het wel om je te stem te verheffen.

De diep­gang van media is ook hier omge­keerd evenredig aan de font size.

En onder­tussen ver­gadert de poli­tiek maar door. Van­daag wordt er weer eens een akko­ord getek­end over een nieuwe, meer­par­ti­jdi­ge over­gangsregering. Een democ­ra­tisch gekozen regering vor­men kan in Ned­er­land dan lastig zijn, op dit mini-con­ti­nent met meer dan 100 poli­tieke par­ti­jen en een immer sluimerende etnis­che stri­jd, is het schi­er onmo­gelijk. Boven­di­en kan men zich afvra­gen of het een goed idee is om dat akko­ord van­daag te onderteke­nen. Dat doet het week­blad op de foto tenminste.

Bijgelovigheid en poli­tiek lijkt me geen werk­bare com­bi­natie. Zoals het er nu uitzi­et, is vri­jdag de 13^e ook niet de enige dag die ongeluk veroorza­akt in dit land. Ik geloof het alle­maal wel, en sta op het punt om ook maar poli­tiek gedesin­ter­esseerd te wor­den. Het bli­jft span­nend op dit mooie eiland, waar niets is wat het lijkt.