Er is goed nieuws, want ik werk sinds een week op het onder­zoeksin­sti­tu­ut waar Fred­dy ook werkt. Mijn con­tract is voor drie maan­den, met kans op ver­leng­ing. Nu ben ik dus van 9 tot 5 onder­zoek­sas­sis­tent Mon­i­tor­ing & Eval­u­a­tion, waar ik mijn liefde voor Excel en papieren house­hold sur­veys (vra­gen­li­jsten) hele­maal kan uitleven. Al het andere, zoals goede boeken lezen, Ivan knuffe­len en hard­lopen, vin­dt ’s ocht­ends vroeg of na zon­son­der­gang plaats.

Afgelopen vri­jda­gavond zat ik voor het raam onze admin­is­tratie bij te werken toen mijn onder­be­wuste het gelu­id van ons tuin­hek­je reg­istreerde. Eén blik naar buiten bezorgde mij de schok van de avond. Min­stens 15 meis­jes, met kleurt­jes in hun haren en kos­tu­ump­jes aan, ver­dron­gen zich in onze ned­erige voor­tu­in. “Let’s try this one!” hoorde ik door de enkele beglaz­ing. Ergens op de achter­grond doemde ook nog een vad­er op. Voor­dat de gedachte “O nee! Hal­loween! Snoep­jes! Hebben we niet!” zich in mijn hoofd kon voltrekken, klonk de deurbel al door het huis. In paniek rende ik naar de keuken, waar Fred­dy nog onver­stoor­baar aan het koken was. Gelukkig had hij die mid­dag tij­dens het bood­schap­pen doen trek gekre­gen in kano’s. Met het pak koek in mijn hand snelde ik naar de deur en stond dan toch ein­delijk oog in oog met de kinderen.

Ja. En toen niets.

“Uhm… moeten jul­lie niet zin­gen of zoi­ets?” vroeg ik de bonte troep. De meis­jes keken mij slechts vra­gend aan, dus ik besloot mij te richt­en tot de vol­wassene, die nog juist zicht­baar was op het trot­toir. Zijn antwo­ord was niet heel ver­helderend: “Nee, het is geen kerst!” Ik voelde mij ged­won­gen om wat uit­leg te geven over onze cul­turele onwe­tend­heid, als Ned­er­lan­ders in Enge­land. Dit inspireerde de vad­er tot enkele Franse en Duitse volzin­nen, en een uit­leg van het Hal­loween principe. “Ze zeggen ‘trick or treat’ en dan geef je ze snoep­jes”. Hoopvol keek ik weer naar de kinderen, maar hun lip­jes bleven ste­vig op elka­ar. Om een einde te mak­en aan de sit­u­atie leek het me beter om de regels soe­pel toe te passen, dus ik over­handigde de koek en het gezelschap ging haar geluk beproeven bij de buren.

De feestda­gen zijn in Gilling­ham met moeite van elka­ar te onder­schei­den. Op zater­dag was er vuur­w­erk in het park, waarschi­jn­lijk in het kad­er van Guy Fawkes Night, een her­denk­ing van de ver­i­jdelde aanslag op het House of Lords op 5 novem­ber 1605. Maar miss­chien was het ook wel voor Hal­loween. En van­daag lag de ker­stver­sier­ing alweer in de schap­pen. Sin­terk­laas wordt genoeglijk overges­la­gen, maar tij­dens onze vorige decem­ber in Enge­land waren we er natu­urlijk al achter gekomen dat dat feest hier niet echt een suc­ces is.