Deze week was het dan zover: Ik heb mijn eerste Pon­den ster­ling ver­di­end. Het feit op zich vind ik voor­lop­ig belan­grijk­er dan de hoeveel­heid, en dat is maar goed ook. Ik heb me namelijk con­cur­rerend opgesteld, waar­door ik nu min­der dan het min­i­mum­loon kri­jg. Het werk is in een schoe­nen­winkel op 10 minuten fiet­sen van ons huis. Het is een kleine winkel, met vooral goed­kope schoe­nen. Ik werk samen met de vrouw van de eige­naar, Agnes.

Mijn natu­urlijke inter­esse voor schoe­nen is niet zo groot dat het mij in deze baan ver zal bren­gen. Gelukkig kan ik dit com­penseren met een innemende glim­lach en een hoge snel­heid bij het zoeken van schoe­nen in het magazijn.

De High Street is ook een plek waar je inzicht kri­jgt in het lev­en van mensen die hier wonen. En dan vooral de vrouwen die op een doorde­weekse dag met kinder­wa­gens aan het shop­pen zijn, één of meerdere peuters met zich mee slepend. Agnes vertelt dat meis­jes vaak op de mid­del­bare school al zwanger rak­en. Als je werkeloos bent en geen oplei­d­ing hebt, is een kind de manier om meer uitk­er­ing te kri­j­gen — of je nu sin­gle bent of een relatie hebt. Je kri­jgt dan bijvoor­beeld het recht op een eigen huis, en kinder­bi­js­lag. In Enge­land bli­jft dit effect toen­e­men bij een tweede, derde en vierde kind. De kinderen zelf zijn natu­urlijk de dupe, want ze groeien op met een onsta­biele moeder.

Het is goed om overdag het huis uit te zijn en mensen te spreken. Ik heb geen idee hoe lang ik dit werk zal doen. De eige­naar bli­jft zoeken naar een per­ma­nente kracht, en ik bli­jf zoeken naar een baan waar ik voor opgeleid ben. Tot die tijd houden de schoe­nen mij van de straat.