Urban chameleon

Geniepig waggelt deze kameleon, zo groot als Maaikes onder­arm, over de pun­ten van de poort. Achter zo’n onnozele, schele hoofd gaat een mee­do­gen­loze moor­de­naar schuil. Als onze oren de doo­d­schree­uw van bromvlieg­jes kon­den horen, dan zou het in deze tuin niet zo stil en vredig meer zijn. Bij ieder wind­vlaag­je dat opsteekt maakt hij een paar snelle stap­pen, om dan weer stil en onopge­merkt te bli­jven zit­ten. Of is het hangen? Tij­dens zijn tocht over de poort weet hij met z’n elastis­che kleeftong zo’n 6 vlieg­jes te ver­rassen. In serene stilte.

Hyper-oran­je

Het sociale lev­en van dit oran­je beest gaat volledig aan mijn trage ver­stand voor­bij. Ik ben ook slechts een rurale mensen-soci­oloog en niet gek­wal­i­ficeerd om vogelt­jes te door­gron­den. Maar waarom hij in vre­desnaam de hele dag achter z’n vrouwt­je aan­vliegt, tikkert­je speelt, vaste rond­jes vliegt, knet­ter­hard aan het tet­teren is, en van uitk­ijk-tak naar uitk­ijk-tak vliegt zon­der eens af en toe een moment rustig te reflecteren op z’n oran­je bestaan, dat snap ik niet. Ook snap ik niet dat ik hem op een of andere manier wel op de foto heb weten te krijgen.

Sil­hou­et

Qua lev­en­stem­po kan ik me erg goed iden­ti­fi­ceren met een kameleon. Maar onder­schat hem niet: deze vriend heeft een missie. Ik zag Grover (gefin­geerde naam) al hele­maal rechts in de tuin, toen hij rustig aan het chillen was, maar opeens zette hij het op een lopen. Bin­nen 5 minuten had hij de vol­gende boom bereikt, en mezelf afvra­gend wat de haast kon zijn keek ik om me heen. En jawel, daar zat een andere kameleon in de boom hele­maal links. Hij was nu 4 bomen verder, en samen met Sam­my, de tuin­man, begon ik te speculeren over de aard van de missie. Liefde, dacht­en wij. Grover bereikt de een na laat­ste boom, de takken schom­me­len heftig in de wind, hij zet een sprint­je in en na 10 minuten is hij er. De andere kameleon probeert zich te ver­stop­pen. Speelt ze hard to get? Nee! Ze is een hij, en een kleinere hij, en de kleine hij maakt dat ie weg komt. Sam­my en ik kijken ver­bouw­ereerd hoe het roman­tis­che epos ont­maskerd wordt als dier­lijk egoïsme.

Bag­ger­weg

Het is niet zo dat er een kuilt­je in de weg zit. Of dat er een plas­je water ligt. Of dat er een hele­boel mod­der op de weg ligt. Er is geen weg, er is alleen maar mod­der en water, en een hele­boel mensen doen net alsof dat hele­maal niet zo is. De man op de voor­grond is mijn taxi chauf­feur, die mij voor 1 euro in ongeveer een uur naar de stad rijdt. De bestu­ur­der van de auto rechts moet zijn grote geloof bekopen met een mid­dag­je in een mod­der­bad. Wij zouden dit meteen ‘ver­trag­ing’ noe­men, en er ste­vig op mop­peren. Hier gebeurt het tegen­deel, de sfeer is goed, aan bei­de kan­ten van de ‘radier’ ver­schi­j­nen kraam­p­jes waar mensen rond­hangen, even wat snack­en, een beet­je rum drinken. Mensen staan in het diep­ste punt van de blub­ber even stil, pakken een smart­phone en gri­jnzen tri­om­fan­telijk in de lens. Het dagelijkse hoogtepunt van mijn forensenbestaan.