Op de laat­ste dag van 2013 zit­ten we in de trein. Klem tussen huilende baby’s en pubers met schet­terende tele­foons, wacht­en we lijdza­am op het vol­gende zucht­je wind dat onze bezwete gezicht­jes zal stre­len. Ik blad­er nog eens in de Lone­ly Plan­et en lees de tekst achterop: “… half the fun is get­ting to all these incred­i­ble attrac­tions.” Het is waar dat reizen in Mada­gas­car veelk­leurig en uitda­gend is. Ook deze vakantie beslaat het de helft van onze tijd. Maar ‘half the fun’… daar­voor is het wel erg oncomfortabel.

Eerder deze maand heeft de tweede ronde van de pres­i­dentsverkiezin­gen plaats­gevon­den. De keus was tussen 2 man­nen, waar­van de een ges­te­und wordt door de huidi­ge pres­i­dent (sinds zijn staats­greep in 2009 hoofd van de ‘over­gangsregering’) en de ander door de vorige pres­i­dent. De mensen die wij erover sprak­en, von­den het een keus tussen “de pest en de cholera”. In een hotel onder­weg zagen we op tv dat de pres­i­dent ging stem­men, en dan EU waarne­mers tevre­den waren. Maar als de bevolk­ing geen vertrouwen heeft in welke pres­i­dent dan ook, is het alle­maal een inhoud­sloze ver­ton­ing die niets te mak­en heeft met democ­ra­tie.

Andry Rajoeli­na, nog alti­jd president.

De eindbestem­ming van onze vakantie was Île Sainte Marie, een eiland voor de oost­kust. Hier hebben we ons goed ver­maakt, mede dankz­ij het sym­pa­thieke guest­house (Le Bon Endroit). De zon, de zee, een kano en een snorkel hield­en Fred­dy uren zoet. Ik las Anna Karen­i­na, een boek vol dra­ma en ontwik­kel­ingsvraagstukken van Tol­stoj. Na een week­je tro­pisch paradi­js gin­gen we terug per boot, bus, en nu dan trein.

De dag gli­jdt langza­am voor­bij. Rond het einde van de mid­dag wordt de trein steeds leg­er. Wij moeten hele­maal tot het eind­sta­tion. We mak­en ken­nis met de andere vaza­ha in de coupé, vier mensen uit Rus­land en Oekraïne. De trein lijkt wat prob­le­men te hebben; hij staat vaak en lang stil. De gep­lande aankom­st­ti­jd is al uren ver­streken. Bij het laat­ste daglicht geni­eten we nog van het uitzicht op diepe valleien met wilde riv­ieren. Dan ver­schi­j­nen de ster­ren, en zet de con­duc­teur kaarsjes in het raamkoz­i­jn. Nog lat­er ver­stom­men de gesprekken en liggen de meeste mensen te slapen.

Deze oude­jaarsavond is sober, maar niet ver­sto­ken van romantiek. Dromend over het Rus­land en de trein van Anna Karen­i­na hoor ik mensen zin­gen. Het zijn de Rus­sis­che pas­sagiers, die met kam­pvu­ur-lied­jes de sfeer com­pleet mak­en. Zo bereiken we een uur voor de jaar­wis­sel­ing ons hotel, waar we nog een half­s­lachtig pot­je Kolonis­ten spe­len maar al snel omrollen van de slaap.

Gelukkig 2014!