Het is een zon­nige dag en ik sta op de par­keer­plaats voor de recht­bank in Nanyu­ki. Door de open deur zie ik Fred­dy in het getu­igen­bankje staan. Hij maakt wilde gebaren en maait een denkbeeldige pan­ga door de lucht. Een poli­tieagent houdt mij gezelschap. Hij ziet zijn lunch al in rook opgaan, want de ondervrager neemt de tijd. Omdat ik hier­na zal getu­igen over het­zelfde inci­dent, mag ik niet meeluis­teren. In plaats daar­van praat ik met de agent over mis­daad­ci­jfers, volle gevan­genis­sen en zijn zoon die wiskunde studeert.

Voor Fred­dy en mij is het de eerste keer dat we deel­ne­men aan een recht­sza­ak. Natu­urlijk is de gang van zak­en ons vertrouwd, met name door de vele mis­daad­series die onze ogen zijn gepasseerd. Maar in tegen­stelling tot het flit­sende speur­w­erk en de span­nende actie op het scherm, lijkt de werke­lijkheid een trage martel­gang te zijn. Miss­chien is dat de reden dat we de afgelopen weken drie seizoe­nen van 24 hebben gekeken.

Net als in Ned­er­land hebben ver­dacht­en hier ook recht op een advo­caat. Maar de advo­cat­en die gratis door de over­heid wor­den aange­bo­den, zijn niet bepaald de besten in hun vakge­bied. Hun bij­s­tand heeft daar­door weinig nut. Hier komt bij dat de crim­ine­len tij­dens hun car­rière een flinke ken­nis van de wet opbouwen. Dit geldt ook voor de twee man­nen die ervan wor­den ver­dacht ons met geweld beroofd te hebben. Ze zijn geen onbek­enden voor de poli­tie. Kor­tom, de ver­dacht­en verdedig­den zichzelf en hebben ons dus ook ondervraagd. 

Ons getu­ige­nis was slechts de eerste hoorzit­ting, de echte recht­sza­ak komt in novem­ber als wij hier niet zijn. Dit week­end vliegen we namelijk voor een kort bezoek naar Ned­er­land, en daar­na door naar Mada­gas­car. Hoe inter­es­sant het the­ma crim­i­naliteit ook is, ik hoop dat ik er voor­lop­ig niets mee te mak­en zal hebben…