Een klein hond­je schar­relt rond op het boeren­erf, niet bepaald wel­door­voed en een licht smek­ende blik in zijn oog­jes. De wacht­ti­jd voor het vol­gende inter­view geeft mij de gele­gen­heid om er een gedachte aan te wij­den. Want eigen­lijk heeft het iets absurds: het beestje is gewoon geboren en heeft maar te lev­en, zon­der dat hij daar­voor gekozen heeft. En dan is het nog een hond­je, maar dit overkomt dagelijks zo’n 300.000 mensen. Op het eerste gezicht beteke­nen kinderen voor een samen­lev­ing vooral mon­den om te voe­den. Dit is ook de grote angst van veel weten­schap­pers die nadenken over de toekomst. Zal de pla­neet de bevolk­ings­groei nog verder kun­nen ondersteunen?

Hij vraagt het zich af…

De per­soon die zich aan onze ondervrag­ing zal onder­w­er­pen, arriveert. We gaan van start en horen onder andere dat hij hier is gaan wonen nadat hij geschei­den is van vrouw en gezin. Zijn huishouden bestaat uit 1 per­soon, hij heeft weinig uit­gaven en kan inno­vatief bezig zijn met land­bouw en vee­teelt. En alweer dringt zich de vraag aan mij op: Wat heeft het voor zin als mensen zichzelf opzade­len met een kinder­schaar die tijd en geld opslurpt als water?

De the­o­rieën op dergelijke schaal blijken vaak toch weinig gevoel te hebben voor de werke­lijkheid. Ze getu­igen boven­di­en van een geïn­di­vid­u­aliseerd wereld­beeld. Als ik om me heen kijk, zie ik iets heel anders. De verbind­ing tussen fam­i­liele­den is hier duidelijk aan­wezig. Er is meer afhanke­lijkheid tussen de gen­er­aties. Mensen verkopen delen van hun bez­it om de mid­del­bare school en een beroep­so­plei­d­ing voor hun kinderen te kun­nen betal­en. Dit is een flinke invester­ing in het toekom­stige inkomen van het gezin. Van deze zoons en dochters wordt dus heel wat verwacht, lekker vri­jge­vocht­en je eigen gang gaan is er niet bij. Het lijkt me dat zo’n sit­u­atie een heel andere lad­ing zou geven aan mijn studie.

Tij­dens de tijd in het dor­p­je zijn mijn vra­gen niet zozeer beant­wo­ord als wel gen­u­anceerd. In mijn ver­wende wereld­je is het miss­chien niet zo duidelijk, maar de nieuw­ste gen­er­atie draagt steeds de zwaarste ver­ant­wo­ordelijkheid als het gaat om het vor­mgeven van de toekomst. Kinderen bieden niet slechts een mond om te voe­den, maar vooral ook cre­ativiteit en intel­li­gen­tie om de wereld draaiend te houden. En, ik geef het toe, ze mak­en, net als hond­jes, de wereld een stuk vrolijk­er en schattiger.